Zespół folkowo-pop-rockowy utworzony w 1998 r. w Krakowie^[1] z inicjatywy Janusza Musa. Jego nazwa nawiązuje do polsko-węgierskiego braterstwa, jak również upamiętnia brata pierwszej wokalistki Hanny Chowaniec-Rybki^[2]. Debiutancki skład: Stefan Błaszczyński – fl., Jacek Królik – g., Piotr Królik – dr., Janusz Mus – acc., tr., lider, Grzegorz Piętak – bg., Adam Prucnal – vno, kbrd. oraz Hanna Rybka – voc^[1]. Po debiucie grupy podczas „Galicyjskich Spotkań z Piosenką” („Rotunda”) i pierwszych koncertach Hannę Chowaniec-Rybkę zastąpiła Halinka Mlynkova, związana wcześniej z zespołami folklorystycznymi. Zespół Brathanki łączy pop, rock o wpływach Jethro Tull (charakterystyczna rytmika) z elementami folkloru różnych grup etnicznych, głównie węgierskiej, co zawdzięcza Jackowi Koterbie, znawcy muzyki ludowej, który wspierał grupę na płytach, m.in. jako wokalista, gitarzysta i skrzypek. W 2000 r. zespół podpisał kontrakt na trzy płyty z wytwórnią Sony Music Polska i rozpoczął intensywną działalność koncertową^[2].

W 2000 r. nagrał CD Ano!, której repertuar tworzyły utwory ludowe z tekstami krakowskiego autora Zbigniewa Książka^[1]. Album okazał się jednym z najważniejszych wydarzeń muzycznych roku, osiągając nakład 300 tysięcy egzemplarzy i status „Multiplatynowej Płyty”. Otrzymał też cztery nominacje do nagrody „Fryderyki ’2000”. Wiele z zamieszczonych na nim utworów stało się przebojami, m.in.^[2]:

– Czerwone korale – w oryginale utwór węgierskiego kompozytora Ferenca Sebö pt. Do Lidii, którego autorstwo odkrył dziennikarz „Gazety Wyborczej” Robert Leszczyński, fakt ten wpłynął na bliższe kontakty zespołu z Ferencem Sebö (wziął udział w koncertach w Sopocie i Warszawie, uczestniczył także w nagraniu drugiego CD Patataj)^[1],

– Gdzie ten, który powie mi – Grand Prix dla teledysku na Yach Film Festival i nagroda „Superjedynki”.

Kolejna płyta, zatytułowana Patataj, ukazała się w czerwcu 2001 r., niemal natychmiast uzyskując status „Złotej Płyty”. Promowała ją piosenka W kinie, w Lublinie – kochaj mnie, z którą zespół kolejny raz wystąpił na festiwalu w Opolu (konkurs „Premiery”), gdzie otrzymał Nagrodę Jury, a Halinka Mlynkova zdobyła wówczas Nagrodę Fotoreporterów. Album znalazł się na wszystkich listach przebojów, powtarzając sukces Ano!. Zawierał materiał bardziej popowy niż poprzednia płyta (m.in. Dzyń, dzyń, dzyń – kołysanka dla Jacusia) i bardziej eklektyczny – zabarwiony folklorem podhalańskim (Hej góry, hej góry), elementami jazzu (Moje uda, moje oczy, moje łzy), muzyką funky (To są ręce, to dziewczęce biodra) i rockiem (Let’s make the water turn black). Aranżacje nie zmieniły się, a autorem frywolnych tekstów znowu był Zbigniew Książek. W 2002 r. utwór pt. Cheer The Leaders ukazał się na płycie FIFA World Cup–The Official Album, wydanej z okazji piłkarskich mistrzostw świata^[2].

Zespół jest laureatem:

– Superjedynki w kategorii „Debiut” na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole 2000,

– III nagrody na Baltic Festival w Karlshamn (Szwecja) w 2000 r.,

– nagrody OTV w koncercie Premiery i Superjedynki w kategorii teledysk na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole 2001,

– nagrody polskiego przemysłu fonograficznego Fryderyk 2001 w kategorii album roku – muzyka ethno/folk (CD Brathanki: Patataj).

Zespół wystąpił w koncercie Muzyka świata na Sopot Festival w latach 2000–2001. W 2003 r., po odejściu Haliny Mlynkovej do zespołu dołączyły dwie wokalistki, Anna Mikoś i Magdalena Rzemek^[1]. Już z nowymi wokalistkami, w listopadzie 2003 r. ukazała się trzecia płyta grupy pt. Galoop, a w listopadzie 2005 r. – płyta pt. Spod Alhambry Czary. Podobnie jak w przypadku poprzednich nagrań zespołu na obu płytach znalazły się motywy ludowe zaaranżowane w wersji rockowej. W 2006 r. nową wokalistką zespołu została Aleksandra Chodak, znana ze współpracy z Hiramem Bullockiem podczas jego trasy koncertowej w Polsce. Z zespołem nagrała piosenkę pt. W nas ciepło wiosny, zakwalifikowaną do finału polskich eliminacji do konkursu „Eurowizja 2006”.

W swojej karierze grupa Brathanki zagrała kilkaset koncertów w kraju i za granicą, m.in. w Belgii, Czechach, Hiszpanii, Niemczech, Szwecji i na Węgrzech. Odbyła też trasę koncertową w Kanadzie i USA. Wystąpiła na wielu festiwalach, m.in. na festiwalu w Sopocie, Festiwalu Zjednoczonej Europy w Zielonej Górze i na festiwalu w szwedzkim Karlshamn (III nagroda)^[2].