Śpiewak. Śpiewu uczył się w Instytucie Muzycznym w Warszawie, jednocześnie studiował na wydziale weterynaryjnym Uniwersytetu Warszawskiego. Debiutował 15 stycznia 1905 r. w Warszawskich Teatrach Rządowych. Śpiewał partię barytonową Walentego w Fauście Charles’a Gounoda – w czasie studiów niewłaściwie ustawiono jego głos, w krótkim jednak czasie Witold Aleksandrowicz pomógł mu w przestawieniu się na partie tenorowe. Jako tenor Dygas zadebiutował 10 maja 1905 r. i został zaangażowany do opery w Teatrze Wielkim. W 1907 r. śpiewał po raz pierwszy gościnnie we Lwowie. Następnie wyjechał za granicę. Występował w miastach włoskich: Padwie, Turynie, Genui, Mediolanie, Neapolu, Rzymie; we Włoszech kontynuował naukę śpiewu. W roku 1910 występował w teatrach operowych w Madrycie, następnie w Montevideo, Rio de Janerio i Buenos Aires. Pobyt za granicą przerywał kilkakrotnie dla występów w Warszawie.

Po powrocie do kraju na stałe był przez trzy lata – począwszy od 1911 r. – solistą w Teatrze Wielkim w Warszawie. W okresie I wojny światowej przebywał i występował w Rosji (m.in. w Moskwie w Operze Zimina i Teatrze Wielkim, następnie w teatrach operowych w Kijowie, Kiszyniowie, Kisłowodsku, Mińsku Litewskim, Homlu i Bobrujsku). Po zakończeniu wojny powrócił do kraju i do 1937 r. był nieprzerwanie solistą opery w Teatrze Wielkim – jej pierwszym tenorem. Wielokrotnie występował gościnnie w teatrach operowych w kraju i za granicą (np. w 1924 r. w USA – w Detroit, Nowym Jorku i Chicago, w 1927 r. w Rumunii, rok później w Jugosławii). Niekiedy śpiewał także w teatrach rewiowych, jak np. w „Bandzie”. W latach 1930–1932 był prezesem Związku Artystów Scen Polskich. 31 marca 1937 r. wystąpił na pożegnalnym przedstawieniu w Teatrze Wielkim.

Podczas okupacji hitlerowskiej uczył śpiewu w Lublinie. 15 kwietnia 1947 r. obchodził jubileusz 40 lat pracy na scenie i po raz ostatni wystąpił publicznie. W okresie swej kariery artystycznej zaliczał się do czołowych śpiewaków polskich, w repertuarze miał ponad 40 partii operowych, zasłynął przede wszystkim jako najwybitniejszy polski interpretator dzieł wagnerowskich (występował jako Tristan, Lohengrin, Tannhäuser, Zygmunt w Walkirii, Zygfryd w Zmierzchu bogów); śpiewał także jako Cavaradossi w Tosce Giuseppe Puccini’ego, Radames w Aidzie Giuseppe Verdi’ego, Canio w Pajacach Ruggiera Leoncavalla, Don Jose w Carmen George’a Bizeta, Eleazar w Żydówce Jaquesa Halévy’ego, Herman w Damie pikowej Czajkowski_Piotr, Jontek w Halce, Stefan w Strasznym dworze Stanisława Moniuszki, Kirkor w Goplanie Władysława Żeleńskiego. Z „Syreną Record” związany był przez ponad dwadzieścia lat, dokonując dla niej bardzo wielu doskonałych artystycznie nagrań^[1].