Krakowski zespół jazzu tradycyjnego utworzony w listopadzie 1962 r. z inicjatywy Jana Kudyka^[1]. Nazwa pochodzi od utworu „At The Jazz Band Ball” Nicka LaRocci, wykonywanego m.in. przez Bixa Beiderbecke’a. Jazz Band Ball Orchestra (JBBO) to najstarszy polski zespół jazzu tradycyjnego. Występował jako sekstet, septet, a przez krótki czas jako niewielki big-band (nonet)^[2].

Pierwszy skład: Jan Boba – pf., Jacek Brzycki – dr., Zdzisław Garlej – tbn., Ryszard Kwaśniewski – cl., Jan Kudyk – tr., voc., lider, Marek Podkanowicz – bjo, Tadeusz Wójcik – cb. Zadebiutował w konkursie Amatorskich Zespołów Jazzowych Polski Południowej w 1962 r., w którym zajął I miejsce i zdobył nagrodę Ministra Kultury i Sztuki. Rok później zwyciężył w kategorii zespołów jazzu tradycyjnego na Studenckim Festiwalu Jazzowym „Jazz nad Odrą” we Wrocławiu^[1]. Zwycięstwo umożliwiło mu wyjazd na pierwszą trasę zagraniczną^[2] – wystąpił na koncertach w NRD, Czechosłowacji i Austrii. Brał udział w krajowych i zagranicznych festiwalach jazzowych:

– Międzynarodowym Festiwalu Jazzowym Jazz Jamboree w Warszawie w latach 1965–1966, w 1969, 1976 (z Wallace’em Davenportem – tr., z USA), 1981 i 1988 r., Old Jazz Meeting w Warszawie w latach 1976–1978 i 1980–1981,

– North See Jazz Festival w Hadze i Philips Jazz Festival (Holandia), Dixieland Meeting w Oberhausen (RFN)^[1], Marsiac Jazz Festival we Francji, Terragona Jazz Festival w Hiszpanii, Guiness Jazz Festival w Irlandii, Victoria Jazz Affair w Kanadzie, Dixieland Meeting, Jazz Tage i Ost-West Festival – wszystkie w Niemczech, Silda Jazz Festival w Norwegii, Jazz Bez... na Ukrainie, Miskolc Jazz Festival i Salgotarian Jazz Festival na Węgrzech, Jazz Festival w Edynburgu w Wielkiej Brytanii, New Orlean w Lugano we Włoszech, Fuerventura Jazz Festival na Wyspach Kanaryjskich, Florida Jazz Festival, Medford Jazz Festival i Redding Jazz Festival – wszystkie w USA, a przede wszystkim – blisko 20 razy – na największym festiwalu jazzu tradycyjnego Dixieland Jazz Jubilee w Sacramento w USA, gdzie jest prawdziwą legendą^[2].

Zespół występował z recitalami w radiu i telewizji, m.in. w programach Panorama Jazzu Polskiego – Jazz Band Ball oraz 30-lecie zespołu Jazz Band Ball Orchestra. Jest bohaterem hasła w telewizyjnej wersji Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej (odcinek 30 w reżyserii Ryszarda Wolańskiego). Zwyciężył w ankiecie Jazz Top magazynu „Jazz Forum” w kategorii zespół tradycyjny w latach 1998–2005 i w 2007 r^[1].

Muzyka zespołu została zarejestrowana na ponad 30-tu kasetach, płytach analogowych i kompaktowych, wydanych w kraju i za granicą, wśród których można wymienić: Jazz Band Ball (1966 r.) – wydana w serii Polish Jazz pierwsza płyta zespołu, Tribute To Duke Ellington, We Love Jazz, Choo Choo Ch’Boogie, Sing Sing Sing-Tenth Flight To Sacramento, Flyin’ Home, What’s New, Plays Fantastic Fantastic, Highlights And News, Live At Sacramento Silver Jazz Jubilee czy Blue Lou: 40 Years^[2].

Od 1999 r. zespół tworzą: Wojciech Groborz – pf., Wiesław Jamioł – dr., Jan Kudyk – tr., voc., lider, Teofil Lisiecki – cb., Jacek Mazur – cl., ten. sxf., voc., Marek Michalak – tbn., voc. W zespole grali także: Zygmunt Górecki, Sławomir Kula, Wiesław Kuprowski – cl.; Andrzej Czechowski – tbn.; Leszek Jarmuła, Antoni Krupa – bjo; Jacek Boratyński, Andrzej Dutkiewicz – cb.; Jan Bigaj, Jerzy Bezucha, Andrzej Czernicki, Zdzisław Gogulski, Igor Kubala, Henryk Lisowski, Wacław Kozłowski – dr^[1]. U boku JBBO występowało wiele wokalistek jazzowych, m.in.: Jolanta Borusiewicz, Lillian Boutte, Beryl Bryden, Angi Domdey, Silvia Droste, Fiona Duncan, Janice Harrington i Jean Shy. Ponadto zespół gościł na swoich koncertach i płytach wielu znakomitych jazzmanów, by wymienić takie nazwiska, jak: Kenny Ball, Acker Bilk, Gene Conners, Wallace Davenport, Winton Marsalis, Albert Nicholas, Bill Ramsey czy John Stripling.

Muzyka JBBO ewoluowała od mało zróżnicowanego dixielandu, do form bardziej złożonych. Z biegiem lat stała się bardziej swingowa, z rozbudowanymi improwizacjami i doskonałymi aranżacjami. W repertuarze zespołu, który bazuje m.in. na ponadczasowych standardach Duke’a Ellingtona i George’a Gershwina, znajduje się ponad 300 kompozycji – od nowoorleańskiej klasyki, poprzez swingowe i bluesowe standardy, utwory inspirowane polskim folklorem, kończąc na własnych „otwartych” kompozycjach, nie dbających o historyczną poprawność, które łączą ze sobą różne kierunki jazzowe, jak: Swing z dixielandem czy be-bop z happy jazzem. Fundamentem, na którym muzycznie wspiera się JBBO, jest Armstrongowska tradycja ekspresyjnego stylu grania. Na koncertach zespołu dużo jest scenicznego ruchu, tanecznych kroków, śpiewu w chórkach i wielu innych zabiegów artystycznych mających na celu wciągnięcie publiczności do wspólnej zabawy^[2].