Poeta, pedagog, działacz konspiracyjny.

Jego rodzice byli robotnikami. Ojciec w wolnych chwilach śpiewał w chórze im. Stanisława Moniuszki, grał również na akordeonie. Dla podtrzymania rodzinnych tradycji umożliwił swojemu synowi naukę gry na skrzypcach. W 1934 r. uzyskał maturę w Gimnazjum Wieczorowym im. Wierzbickiego. Pracował, uczył się i działał w harcerstwie. Był m. in. przybocznym w 22 Drużynie Związku Harcerstwa Polskiego im. Piotra Wysockiego. W 1935 r. wstąpił do Harcerskich Ochotniczych Hufców Pracy, pracując najpierw w Spale, następnie w Wiśle i Rudułtowicach. W tym czasie redagował gazetki OHP oraz pisał swoje pierwsze piosenki, m. in. Harcerski walc, Gdy już senny mrok zapada, drukowane na łamach harcerskiego pisemka „Na Tropie”. W 1936 r. wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Kampanię wrześniową przeszedł w 1 pułku Artylerii Najcięższej. Od końca września 1939 r. do wyzwolenia mieszkał we Lwowie. Wraz z żoną studiował początkowo w Instytucie Pedagogicznym, później musiał podjąć pracę zarobkową. Był związany z konspiracyjną grupą „Żagiew”. 22 września 1944 r. wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego. Został skierowany do Szkoły Oficerów Polityczno-Wychowawczych, a następnie już jako ppor. wszedł w 1945 r. do zespołu redakcyjnego „Polski Zbrojnej”. Z tego czasu zachował się cykl jego reportaży z Ziem Odzyskanych. Był także jednym z tych, którzy z ramienia LWP organizowali po wyzwoleniu życie kulturalne w Łodzi. W tym czasie napisał sporo wierszy i piosenek, drukowanych na łamach pism wojskowych, m. in. Bagnet na broń (Hymn Szkoły Politycznej Wojska Polskiego) do słów ppor. Stanisława Zielicza, Codzienna nasza żołnierska piosenka do tekstu własnego itd. Po zdjęciu mundura nie zrezygnował jednak z twórczości. Napisał m. in. Ulicę Piotrkowską z muzyką Andrzeja Hundziaka i Pieśń o ziemi łódzkiej. Jest laureatem wielu konkursów, w których nagrodzono wiersze oraz piosenki jego autorstwa^[1].