Dyrygent, kompozytor, autor opracowań muzyki. Urodzony 24 grudnia 1881 r. w Warszawie jako syn Henryka. Studiował kompozycję u Zygmunta Noskowskiego i grę na waltorni u Ignacego Malinowskiego w warszawskim Instytucie Muzycznym. Uzupełniał studia w Berlinie. W 1899 r. rozpoczął pracę jako waltornista w orkiestrze Teatru Wielkiego w Warszawie. Pracował na tym stanowisku do 1906 r. (lub 1908 r.). Następnie wyjechał do Lipska, gdzie w latach 1909–1911 studiował dyrygenturę oraz kompozycję u Artura Nikischa i Hugo Riemanna. Po powrocie do kraju został w 1911 r. dyrektorem Opery Popularnej w Warszawie. Jednocześnie zaczął dyrygować koncertami muzyki symfonicznej w Łodzi i w miejscowościach uzdrowiskowych. Był profesorem w klasie instrumentów dętych w Wyższej Szkole Muzycznej Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Od 1916 r. przez szereg kolejnych lat zajmował stanowisko dyrektora i dyrygenta Łódzkiej Orkiestry Filharmonicznej. W przerwach w funkcjonowaniu tej instytucji prowadził orkiestry w kawiarniach warszawskich oraz w kinematografach.

Działał jako dyrygent orkiestr symfonicznych nie tylko w kraju, ale także aktywnie za granicą. Np. w latach 1912–1913 prowadził koncerty symfoniczne w Rostowie nad Donem, w 1923 r. dyrygował serią koncertów symfonicznych Orkiestry Towarzystwa Filharmonicznego w Liverpoolu, ponadto przez kilka sezonów występował na kontrakcie w Filharmonii w Rydze; prowadził także koncerty wyjazdowe w Tornsbergu i Libawie (na Łotwie). Gościł w Stanach Zjednoczonych i prowadził tam działalność dyrygencką. W kraju był dyrygentem orkiestry Stowarzyszenia Muzyków Polskich w Warszawie (koncertował z nią w sali Konserwatorium Warszawskiego), następnie pracował gościnnie jako dyrygent orkiestr w Teatrze Wielkim oraz w Filharmonii. Był bardzo związany z Polskim Radiem, brał udział w koncertach radiowych jako waltornista. Założył także kwintet instrumentów dętych, z którym występował przed mikrofonami rozgłośni warszawskiej. W 1924 r. prowadził orkiestrę w kinie „Palace”. W latach 1928–1929 kierował koncertami Filharmonii Ludowej w teatrze „Ateneum”.

Z „Syreną Record” był związany od czasu I wojny światowej. Jego szczególna aktywność dyrygencka w tej wytwórni przypadła na przełom lat dwudziestych i trzydziestych. Wielokrotnie dyrygował orkiestrami – symfonicznymi, np. Teatru Wielkiego, salonowymi i ludowymi – przy nagrywaniu płyt. Kierował także realizacją kompletnego nagrania Halki w 1929 r. W następnych latach przebywał i pracował jako dyrygent za granicą, kolejno w: Rosji, Anglii i Stanach Zjednoczonych. W 1936 r. wyemigrował do Palestyny, zaproszony przez Bronisława Hubermana do pracy przy tworzeniu orkiestry filharmonicznej. W latach 1936–1955 (to jest do śmierci) był waltornistą i dyrygentem w Palestyńskiej Orkiestrze Filharmonicznej w Tel Awiwie.

Był autorem kompozycji muzyki poważnej, skomponował szereg poematów symfonicznych, miniatur na skrzypce i fortepian, utworów na wiolonczelę solo (np. Humoresque op. 8) i in. Pochodził z rodziny o wielkich tradycjach muzycznych. Ojciec, Henryk (1836–1903), był skrzypkiem, dyrygentem i kompozytorem, prowadził klasę kontrabasu w Instytucie Muzycznym w Warszawie. Bracia i kuzyni Bronisława byli znanymi muzykami – Szulc_Jozef pianistą, uczniem Paderewskiego, Michał – skrzypkiem, Roman – kotlistą, członkiem Boston Symphony Orchestra (brał także udział w nagraniach dla „Syreny Record”), Leon – fagocistą, a Jakub – skrzypkiem. Współpraca Bronisława Szulca z „Syreną Record” zaowocowała wielką ilością nagrań instrumentalnych^[1].