Pieśniarz, śpiewak operowy i operetkowy, także pedagog i reżyser. Absolwent Wydziału Wokalistyki Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie w klasie Kazimierza Czekotowskiego.

Śpiewał w chórze Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego i w Państwowym Zespole Ludowym Pieśni i Tańca „Mazowsze”. Solista Teatru Wielkiego (1962 r.), pierwszy tenor Operetki Warszawskiej (w latach 1956–1957 i 1963–1973).

W latach 1977–1980 dyrektor i kierownik artystyczny Zakładu Widowisk Estradowych Zjednoczonego Przedsiębiorstwa Rozrywkowego.

W latach 1981–2003 mieszkał w Nowym Jorku (USA), dyrektor Polish Art Institute i dziekan Wydziału Wokalno-Muzycznego. Zaangażował się także w działalność polityczną na rzecz demokratycznych przemian w Polsce oraz w kampanii prezydenckiej senatora Boba Dole’a. W uznaniu zasług na tym polu otrzymał Medal Wolności (1994 r.), a jego nazwisko umieszczono na tablicy w Centrum Ronalda Reagana w Waszyngtonie (1995 r.).

Kreował ponad 80 pierwszoplanowych ról w operach, operetkach i komediach muzycznych, m.in.:

– Gaston Traviata (Giuseppe Verdi),

– zakonnik Więzień (Luigi Dallapiccola),

– Barinkay Baron cygański, Caramello Noc w Wenecji (Johann Strauss),

– Menelaus Piękna Helena, Nataniel Opowieści Hoffmana (Jacques Offenbach),

– Radgami Bajadera, Tassilo Hrabina Marica (Emmerich Kalman),

– Armand Frasquita, Rossillon Wesoła wdówka, Su Czong Kraina uśmiechu (Ferenc Lehár),

– śpiewak uliczny Domek trzech dziewcząt (Franz Schubert).

Partnerował J. Guttner, E. Ignatowicz, A. Kossakowskiej, W. Polańskiej i L. Rynkiewicz w duetach operetkowych, m.in.:

– Stella i Marco Swobodny wiatr (Izaak Dunajewski),

– Wiktoria i Koltay Wiktoria i jej huzar (Pál Ábrahám),

– Laura i Szymon Student żebrak (Karol Millöcker),

– Sylwia i Edwin Księżniczka czardasza (Emmerich Kálmán).

Koncertował w wielu krajach Europy oraz na scenach Kanady i USA. W 1972 r. wystąpił z recitalem w Carnegie Hall w Nowym Jorku (jako jedyny polski śpiewak po Janie Kiepurze, któremu dorównywał siłą głosu, skalą i sposobem interpretacji) oraz w 1973 r. na festiwalu operowym w Milwaukee.

Zrealizował recitale TV, m.in.: Słynne arie (1970 r.), Historia miłości Lizy i Su Czonga (z J. Guttner, 1976 r.), Duchy czyli życie, śpiewanie i kobiety (1978 r.), Życie wiedeńskie czyli arie dla córki (z córką Kingą, 1985 r.) oraz nagrania płytowe (LP Ryszard Tarasewicz.: Arie operetkowe i piosenki Muza 1971, LP Ryszard Tarasewicz.: Arie operetkowe i pieśni Muza 1976, LP Ryszard Tarasewicz wśród gwiazd Muza 1981, CD R. Tarasewicz.: Ty jedna zostań ze mną Muza 1998)^[1].