Po ukończeniu Seminarium Nauczycielskiego w Nowym Sączu objął posadę kierownika szkoły w Orchowcu (powiat Krasnystaw). Tam zastała go wojna. Jako działacz ludowy włączył się do prac w podziemnej organizacji. Objął kierownictwo Powiatowej Komisji Kulturalno-Oświatowo-Propagandowej przy Zarządzie Powiatowym „Rocha” w Krasnymstawie. Organizował na terenie powiatu tajną oświatę, pisał odezwy, pod jego kierunkiem odbywały się egzaminy w konspiracyjnych szkołach. Współpracował z podziemnymi pismami ludowymi „Wyzwolenie”, „Zielona Kadra”, „Kukułka” i „Biedronka”. Był współtwórcą oraz współredaktorem „Chłopskiego Znaku”. 7 marca 1944 r. został mianowany naczelnym redaktorem tego pisma. Oprócz Hymnu ludowego napisał kilka innych piosenek, znanych obecnie wyłącznie pod pseudonimem J. „Oracz”, a wśród nich Pieśń Ludowego Związku Kobiet, drukowaną na łamach 65 numeru „Chłopskiego Znaku” z dnia 1 marca 1944 r. (inc. „Po całej Polsce wzniosła pieśń leci”), Elzetka (inc. „Zakochałem ci się w przechodniej dziewczynie”), „Roch” (inc. „Kto z ludu i lud kocha, idei służyć chce”) oraz Chłostrzaki (inc. „Najmorowsze to chłostrzaki, same dorodne chłopaki”). Po wyzwoleniu powierzono mu stanowisko starosty w Krasnymstawie. Następnie przeniósł się do Lublina. Pracował w oświacie rolniczej, był sekretarzem Wojewódzkiego Zarządu Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, aż wreszcie objął stanowisko dyrektora administracyjnego szpitala w Lublinie. Już wtedy rozwijała się u niego bardzo intensywnie choroba. Jego piosenki drukowano w wielu powojennych wydawnictwach, wyłącznie pod pseudonimem okupacyjnym. Tak zamieścił je Walerian Batko w Pieśniach Batalionów Chłopskich (1946), jako utwory bezimienne weszły do zbiorku Pieśni partyzanckie Batalionów Chłopskich (1967)^[1].