Śpiewak operowy (tenor). Był synem Leona Eugeniusza i Aleksandry z Diamandidich. Dzieciństwo spędził w Mandżurii oraz na Syberii. Uczęszczał do VII Gimnazjum Klasycznego w Kijowie; maturę uzyskał w 1923 r. w Warszawie – w Gimnazjum im. Joachima Lelewela. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Szkole Muzycznej im. Mieczysława Karłowicza. Wokalistyki uczył się w szkole śpiewu Adeli Comte-Wilgockiej.

Debiutował 7 października 1927 r. w Teatrze Scena Polska w partii Jontka w Halce Stanisława Moniuszki. 29 kwietnia 1928 r. wystąpił po raz pierwszy na deskach Teatru Wielkiego w operze-balecie Syrena Witolda Maliszewskiego. We wrześniu 1928 r. śpiewał w Tosce Giuseppe Puccini’ego, w październiku w Fauście, zaś w styczniu 1929 r. w partii Stefana w Strasznym dworze Stanisława Moniuszki. W 1929 r. brał udział w całościowym nagraniu Halki dla Syreny Record, dokonał także innych, bardzo wartościowych nagrań. Jesienią tego samego roku uczestniczył w wystawieniu Halki w Teatrze Wielkim.

W kwietniu 1930 r. wystąpił u boku Fiodora Szalapina w Fauście Charles’a Gounoda w Teatrze Wielkim, zaś w maju śpiewał gościnnie w Operze Królewskiej w Sztokholmie. W lipcu 1931 r. wyjechał do Francji. Został zaangażowany do Opery w Paryżu i zadebiutował tam 8.10.1931 r. w Lakme Leo Delibesa. Od 1932 r. występował w Bernie w Berner Stadttheater (16 września 1932 r. śpiewał w Fauście, zaś 12 listopada 1933 r. brał udział w przygotowanej z własnej inicjatywy oraz przy pomocy Poselstwa Polskiego w Szwajcarii inscenizacji Halki i odniósł duży sukces; w 1935 r. powtórzył go w Operze w Zurychu). Za propagowanie polskiej kultury za granicą został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta.

Do wybuchu II wojny światowej związany był z teatrami operowymi w Bernie, Bazylei i Zurychu. Występował także gościnnie w Wiedniu, Pradze, Lucernie, Krakowie i Poznaniu. W czasie okupacji przebywał w Warszawie. W sierpniu 1945 r. wystąpił w krakowskim Teatrze im. Juliusza Słowackiego w premierze Hrabiny Stanisława Moniuszki. W latach 1950–1953 pracował jako pedagog w Studiu Operowym w Gdańsku (późniejsza Opera Bałtycka), natomiast od 1954 r. był reżyserem w Operze Warszawskiej (przygotował około 50 przedstawień). W 1956 r. rozpoczął wykłady z wokalistyki w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, a w dwa lata później został jej profesorem; w 1975 r. opublikował pracę Elementy techniki wokalnej.

„Pan Brégy, (...), młody i wielce obiecujący tenor, którego produkcja wykazuje nieprzeciętny talent śpiewaczy – fragment z recenzji Adama Wieniawskiego w „Rzeczypospolitej”, 1927 r.

„Partią Cavaradossi’ego wypłynął p. Brégy od razu na szerokie fale kariery operowej. Skromność, talent i przepiękny głos tenorowy młodego artysty odniosły pełne zwycięstwo.” – recenzja z debiutu Wiktora Brégy’ego w „Tosce” w Teatrze Wielkim w Warszawie, „Polska Zbrojna”, wrzesień 1928 r.

„Pan Wiktor Brégy, grający w (...) „Fauście” rolę tytułową, święcił prawdziwy tryumf artystyczny. (...) Sukces osiągnięty przez niego jest wprost imponujący.” – „Kurier Warszawski”, 14 październik 1928 r^[1].