Ćwiklińska, Mieczysława

Zgłoszenie do artykułu: Ćwiklińska, Mieczysława

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Nazwisko:

Ćwiklińska, Mieczysława

Data urodzenia:

1 stycznia 1879

Miejsce urodzenia:

Lublin

Data śmierci:

28 lipca 1972

Miejsce śmierci:

Warszawa

Informacje

Śpiewaczka, aktorka. Pochodziła ze znanej rodziny aktorskiej Trapszów. Kształciła się wokalnie w Paryżu (m.in. u Jana Reszke), dysponowała dźwięcznym głosem sopranowym. Debiutowała w 1900 r., następnie należała do zespołu operetki Warszawskich Teatrów Rządowych. W 1909 r. dokonała pierwszych swych nagrań dla „Syreny Record”.

Podczas I wojny światowej występowała we Francji i w Rosji, w 1918 r. powróciła do Warszawy. Zaprzestała wówczas śpiewania i w 1922 r. została aktorką Teatru Polskiego; później należała do zespołu Teatru Narodowego. Wystąpiła w wielu filmach, uznano ją za jedną z najwybitniejszych aktorek komediowych.

Po II wojnie światowej grała początkowo w Krakowie, zaś od 1950 r. w Warszawie. Do legendy przeszła jej kreacja w sztuce Drzewa umierają stojąc Alejandro Casona (granej około 1500 razy od 1958 r. do śmierci). Należała do aktorek szczególnie lubianych przez publiczność, nazywano ją „uśmiechem sceny polskiej”, ceniono za komizm, brawurową grę, wdzięk, mistrzostwo warsztatowe[1].

Bibliografia