Domański, Henryk

Zgłoszenie do artykułu: Domański, Henryk

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Nazwisko:

Domański, Henryk

Data urodzenia:

14 listopada 1887

Miejsce urodzenia:

Warszawa

Data śmierci:

25 czerwca 1972

Miejsce śmierci:

Warszawa

Informacje

Piosenkarz i humorysta. Debiutował w kabarecie Kabaret_artysyczno-literacki_Momus w 1909 r., zaangażowany przez Arnolda Szyfmana. Po I wojnie światowej występował w kabaretach: „Argus”, „Czarny Kot”, „Sfinks”. W latach 1923–1925 odbył tournée po Stanach Zjednoczonych[1]. W sezonie 1925/1926 występował w restauracji „Teatralna” w Łodzi[2]. Od 1928 r. występował w warszawskim kinoteatrze „Kometa”, następnie od 1930 r. w teatrze „Mignon”, zaś w latach 1930–1931 w „Wesołym Wieczorze”. W 1939 r. zagrał w filmie O czym się nie mówi.

Po II wojnie światowej występował m.in. w teatrze „Syrena”, ponadto brał udział w imprezach „Artos-u”. Był artystą niezwykle popularnym i lubianym, wysoko cenionym przez ludzi teatru, m.in. Arnold Szyfman nazwał go artystą ludowym w pięknym tego słowa znaczeniu, zaś Kazimierz Rudzki estradystą czystej krwi. Doskonale grał na ustnych harmonijkach, stworzył na estradzie typ warszawskiego andrusa, należał do ulubieńców publiczności warszawskiej przed I wojną światową[1].

Bibliografia

1. 

Lerski, Tomasz

2. 

„Łódź w ilustracjach”, 1926, nr 24
Numer z dnia 13.06.1926 r. Informacja z podpisu pod zdjęciem artysty.