Muzyk, pianista, znawca sztuki, reżyser muzyczny, profesor zwyczajny Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, współtwórca Wydziału Reżyserii w tejże Akademii, twórca estetyki dzieła fonograficznego. Przygodę z muzyką rozpoczął w Wilnie, gdzie uczył się gry na fortepianie. Animował życie muzyczne swojej szkoły, tworzył zespoły kameralne, instrumentował, przygotowywał repertuar, programy, pisał recenzje, organizował koncerty i uczestniczył w nich czynnie jako pianista. Po ukończeniu wileńskiego gimnazjum rozpoczął studia w Wilnie na Uniwersytecie im. Stefana Batorego na Wydziale Filologii. Równocześnie wstąpił do Konserwatorium im. Mieczysława Karłowicza. Trudna sytuacja materialna nie pozwalała mu jednak na kontynuowanie studiów w dwóch uczelniach, zrezygnował więc po dwóch latach ze studiów uniwersyteckich koncentrując się na pianistyce. W 1938 r. rozpoczął praktykę pedagogiczną jako asystent w klasie prof. Stanisława Szpinalskiego. Występował z recitalami radiowymi, koncertował także jako solista. Studia w Konserwatorium ukończył w 1940 r. Po wojnie zamieszkał wraz z żoną w Krakowie, gdzie został zatrudniony jest jako sprawozdawca i recenzent muzyczny. Do szkolnictwa i współpracy ze swoim pedagogiem Stanisławem Szpinalskim powrócił w 1948 r. w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu. Prowadził też klasę fortepianu w Średniej Szkole Muzycznej oraz był korepetytorem solistów Opery Poznańskiej. W 1953 r. rozpoczął działalność fonograficzną w Warszawie. Objął stanowisko reżysera muzycznego w Zakładzie Nagrań Dźwiękowych, późniejszych Polskich Nagraniach, gdzie pracował do 1981 r. Współpracował także z zagranicznymi firmami fonograficznymi (RCA, DG, Telefunken, Teldec, Philips, EMI, CRI). Jednocześnie współtworzył Wydział Reżyserii Muzycznej przy Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, który został otwarty w 1954 r. i stał się unikalną w skali światowej placówką kształcącą muzyków-reżyserów muzycznych. W latach 1954–1986 Antoni Karużas zajmował się pracą pedagogicznej na tym Wydziale, gdzie prowadził Sekcję Fonograficzną, później przekształconą w Specjalność Reżyseria Muzyczna. Wykładał reżyserię muzyczną, fonograficzną analizę partytury, analizę obrazu fonograficznego, podstawy reżyserii muzycznej. Prowadził seminarium nagrań dyplomowych. W latach 1972–1979 był kierownikiem Wyższego Studium dla realizatorów dźwięku. Był członkiem i kierownikiem Katedry Reżyserii Dźwięku, a także członkiem Polskiej Rady Muzycznej. Wykształcił 75 uczniów pracujących w zawodzie w Polsce, wielu krajach Europy i świata. Wykształcił kadrę pedagogiczną Wydziału Reżyserii Dźwięku Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Jest laureatem międzynarodowych nagród: Grand Prix Academie du Disque w Paryżu wraz z plakietką „Złotego Orfeusza” za nagranie Pasji wg św. Łukasza Krzysztofa Pendereckiego (1967), Grand Prix Academie du Disque Charles Cross w Paryżu za nagranie opery Karola Szymanowskiego Król Roger (1970), wyróżnienie na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu za nagranie Swinging Music Kazimierza Serockiego (1971) oraz Grand Prix Academie du Disque Charles Cross w Paryżu za nagranie Jutrzni Krzysztofa Pendereckiego (1974). Ponadto otrzymał nagrody Ministra Kultury i Sztuki: I stopnia (1967), II stopnia (zespołowa 1972), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1969), Medal Komisji Edukacji Narodowej^[1].