Macnez, Umberto

Zgłoszenie do artykułu: Macnez, Umberto

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Nazwisko:

Macnez, Umberto

Data urodzenia:

1870

Miejsce urodzenia:

Bari

Informacje

Śpiewak. Artysta „La Scali” w Mediolanie. Przed I wojną światową śpiewał w Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Do Warszawy przybył około 1927 r. z grupą włoskich artystów.

Od 1929 r. występował w Operze Warszawskiej; dyrekcja Teatru Wielkiego zaproponowała mu wówczas prowadzenie szkoły śpiewu. Objął jej kierownictwo i na tym stanowisku pozostawał do wybuchu II wojny światowej.

Początkowo jego nagrania ukazywały się w Polsce na płytach „Syreny Record” tłoczonych z importowanych matryc. Później – już w Warszawie – nagrał z akompaniamentem Ludwika Ursteina serię płyt z utworami z oper, w których występował.

W latach trzydziestych śpiewał w teatrach rewiowych, m.in. w 1932 r. w „Qui pro Quo”, ponadto w Dolinie Szwajcarskiej na koncertach z orkiestrą symfoniczną Aleksandra Sielskiego.

Opuścił Warszawę we wrześniu 1939 r. wraz z pracownikami ewakuowanej ambasady włoskiej. Powrócił do Bari i tam zmarł niedługo po zakończeniu II wojny światowej[1].

Bibliografia