Japoński pianista jazzowy.

Wcześnie stał się entuzjastą muzyki Oscara Petersona, który był inspiracją dla niego do nauki gry na fortepianie. Będąc w liceum zaczął występować z zawodowym big bandem jako Tadao Kitano i Arrow Jazz Orchestra, występując na licznych festiwalach jazzowych. W 1980 r. rozpoczął studia w Berklee College of Music w Bostonie na Wydziale Kompozycji i Aranżacji Jazzowej.

Na studiach poznał Gary’ego Burtona. Dołączył do jego kwartetu i razem rozpoczęli międzynarodowe koncertowanie.

W tym okresie – w 1983 r. podpisał umowę z CBS, nagrał i wydał debiutancki, autorski album pt. Makoto Ozone. Pierwszy solowy recital odbył się w Carnegie Hall pod szyldem „Cool Jazz Festival”. Oprócz Gary’ego Burtona w latach 80. XX w. występował i nagrywał z takimi artystami jak: Chuck Loeb, Paquito D’rivera, Marc Johnson.

W 1989 r. powrócił do Japonii i podpisał umowę z wytwórnią JVC, dla której przez 3 lata nagrał 3 longplaye. Pierwszą solową płytę nagrał po kolejnej zmianie wydawcy w 1994 r. na Verve/Polydor (Breakout).

W 1996 r., podczas „The Floating Jazz Festival” na pokładzie S. S. Norway, poznał basistę Kiyoshi Kitagawę i perkusistę Clarence’a Penna, czego konsekwencją była wspólna płyta The Trio, dzięki której zdobyli Nagrodę Swing Journal dla „Najlepszego Jazzu Japonii ’97”. Wspólnie nagrali jeszcze album Three Wishes, a następnie płytę Dear Oscar w hołdzie Oscarowi Petersonowi. Ten ostatni fonogram nagrodzono tytułem „Najlepszy Jazz Japonii ’98”.

W 2006 r. wyjechał do USA, do Nowego Jorku. W 2009 r. poznał polską wokalistkę, Annę Marię Jopek, podczas jej koncertu w klubie Blue Note w Tokio. Owocem tej znajomości okazały się wspólne nagrania na płycie pt. Road to Chopin, wydanej w Roku Chopinowskim 2010 oraz wydany rok później wspólny album zatytułowany Haiku^{[1], [2]}.