Braciom poległym

Zgłoszenie do artykułu: Braciom poległym

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Poległy w boju stokroć szczęśliwy –

Zmarłego nie płacz, o! matko! syna...

Lej łez twych perły nad tym, co żywy

Jak trup za życia gnić już poczyna

I, opleśniały sobkostwa mułem,

Znosi niewolę sercem nieczułem:

Nad tym płacz, matko! płacz, że jest żywy.

Poległy w boju stokroć szczęśliwy –

Pośród wzburzonej ludowej fali

Padł zapatrzony w świtania dziwy,

Ufny, że krew swą złożył na szali,

Kędy niedola Ludu i dola

Ważą się społem... i zeszedł z pola,

W świtu promienne wpatrzony dziwy.

Poległy w boju stokroć szczęśliwy –

Zasiew krwi jego serca czerwony

Padł na rodzajne ludowe niwy:

Przyjdą złociste Wolności plony,

I hymn zwycięstwa w błękit uderzy

Z piersi żniwiarzy ku czci szermierzy,

Krew swą co wsiali w ludowe niwy.

Poległy w boju stokroć szczęśliwy –

Zmarłego nie płacz, o! matko! syna...

Lej łez twych perły nad tym, co żywy

Jak trup za życia gnić już poczyna

I, opleśniały sobkostwa mułem,

Znosi niewolę sercem nieczułem:

Nad tym płacz, matko! płacz, że jest żywy.

Zaś kto legł w boju – stokroć szczęśliwy.[1]