Taki sam problem odwiecznie

Niezdrową ciekawość w nas budzi:

Pragniemy wiedzieć koniecznie,

Co o nas myślą Francuzi.

Czy chwalą nas, czy z nas szydzą,

Szanują nas, czy gardzą,

W ogóle jak nas widzą,

I czy są dumni z nas bardzo?

Tymczasem to prawda niezbita,

Że od czasu soboru w Konstancji

Nikt nigdy nas się nie spytał,

Co my sądzimy o Francji,

Przeto dość smutna obawa

Czasem mnie nagle nachodzi,

Że Francuzów cała ta sprawa

Kompletnie nic nie obchodzi,

i trudno ich o to winić,

Bo spójrzmy na to bliżej:

Paryż – bez naszej opinii –

Nadal zostanie Paryżem,

I jakie byś, bracie, miał zdanie –

Montmartre zostanie Montmartrem,

Bardotka – Bardotką zostanie,

A Jean Paul Sartre – Jean Paul Sartrem.

A zresztą – cóż ich ma skłaniać,

By o nas myśleć stale?

Toć bliżej jest Hiszpania

I Deutschland uber alles,

I Anglia, i Szwajcaria,

Ba, nawet poniekąd Turcja,

A Francuz ma jak wariat

Myśleć: – A cóż tam na Kurpiach???

Ech, zróbmy się wreszcie duzi,

Przestańmy się trapić myślą,

Co o nas myślą Francuzi –

Myślę, że nic nie myślą,

A jeśli im się już zdarzy,

To myślą w tej proporcji,

W jakiej my o Dakarze...

No, góra, powiedzmy o Szkocji...

Natomiast – moim zdaniem –

Ciekawszy problem jest inny:

Co o nas myślą Rosjanie,

Albo Litwini w Wilnie!

Ha, dałem upust szczerości

Bez wahań i bez negliżu...

...ciekawe, co o mojej twórczości

Sądzą ostatnio w Paryżu?^[1]