Dzień on, dzień gniewu Pańskiego,

Świat w proch zetrze

Świadkiem tego Dawid z Sybillą wszystkiego.

O jak wielki strach tam będzie!

Gdy sam Bóg na sąd zasiędzie

I roztrząsać wszystko będzie.

Dobry Jezu, a nasz Panie,

Daj im wieczne spoczywanie(1).

Trąba dziwny głos puszczając,

Groby ziemskie przenikając,

Wszystkich wzbudzi pozywając,

Zdumieje się przyrodzenie,

I śmierć, gdy wstanie stworzenie

Na ostatnie rozsądzenie.

Księgi spisane wystawią,

Które każdą rzecz wyjawią,

Z czego na świat dekret sprawią.

Sędzia tedy, gdy zasiędzie,

Wszelka skrytość jawną będzie,

Kary żaden grzech nie zbędzie.

Cóż tam pocznę, człek mizerny!

Kto mi Patron będzie wierny,

Gdzie i świętym strach niezmierny?

Królu tronu straszliwego,

Co z łaski zbawiasz każdego,

Z miłosierdzia zbaw mnie Swego.

Wspomnij, o mój Jezu drogi,

Żem przyczyną Twojej drogi,

Nie trać mnie w dzień on tak srogi

Szukałeś mnie spracowany,

Odkupiłeś krzyżowany;

Niech nie giną Twoje Rany.

Sędzio pomsty sprawiedliwy,

Uczyń wyrok miłościwy,

Nim nastąpi sąd straszliwy.

Wzdycham jako obwiniony,

Wstyd mnie za grzech popełniony,

Odpuść, Boże nieskończony.

Tyś Magdalenie odpuścił,

Łotraś do łaski przypuścił,

Mnieś nadzieję z nieba spuścił.

Znam się w prośbach niegodnego,

Otóż Cię proszę dobrego,

Zbaw mnie od ognia wiecznego.

Daj mi miejsce z owieczkami,

Nie odłączaj mnie z kozłami,

Na prawicy staw z sługami.

Pohańbiwszy potępionych,

W ogień wieczny osądzonych,

Weź mnie do błogosławionych.

Proszę duchem uniżonym,

Sercem jak popiół skruszonem,

Bądź mi do końca Patronem.

Opłakanyż to dzień będzie.

Gdy się z prochu człek dobędzie,

I na straszny sąd przybędzie.^[1]