Boże! Któryś nas stworzył Polakami
i polskiej ziemi żywisz nas darami;
Co polskiem słowem pozwalasz się nam sławić,
prosim, racz polskiej ziemi błogosławić.
Spraw, niechaj w Polsce kwitnie święta zgoda,
Pobożna ufność, wolność i swoboda,
Miłość braterska, obyczajność, praca,
Niech lud jej co dzień cnotą się wzbogaca.
Co nam być może szkodą lub niesławą,
Odwróć to Boże za Twą świętą sprawą;
Lecz co pomoże i co nas uświęci,
Użycz nam tego z Twej ojcowskiej chęci.
Z duchami przodków, którzy już są w niebie,
Wznosim pokornie błaganie do Ciebie:
W obecnych klęskach, z każdą złą godziną,
lituj się, lituj nad polską krainą.[1]
1. |
Świerczek Wendelin, Śpiewniczek młodzieży polskiej: zawierający dawne i nowsze pieśni z muzyką na 1, 2 i 3 głosy. Z. 1–3, Kraków, Księża Misjonarze, 1917, z. III, nr 1, s. 4, 5. |