Lśnią promienie słoneczka,

Kajakowa wycieczka

Już za chwilę wyruszy daleko.

Personalny załogę

Błogosławi na drogę,

A na pierwszym kajaku – dyrektor!

A na drugim naczelnik,

A na trzecim dwaj dzielni

Kierownicy ubrani we slipy,

A na czwartym referent

Siedzi wraz z buchalterem,

A za nimi cała reszta ekipy!

Już zabrzmiały sygnały,

Wiosła już zapluskały,

Ruszył w drogę stubarwny peleton.

Tylko w oczach się migli

I znikają wśród figli,

Chlapiąc wodą w dekolty kobietom...

Skrzypią mięśnie sprężane

Gładkie i prążkowane,

Ciut zwiotczałe od pracy przy biurkach,

A gdy łódź się przechyli,

Zaraz słychać w tej chwili

Trwożny okrzyk: Ojej! Wodna kurka!

Mkną po gładkiej powierzchni

I podwładni i zwierzchni,

Już ogromnie daleko są stąd,

A wtem referent Dreptak

Zbladł i cicho wyszeptał:

– Jezu, taż my płyniemy pod prąd!

Tu wybuchła panika,

Dyrektor przewodnika

Sklął za taki niepoważny stosunek.

Nawet zażądał fuzji

I krzyczał: – Ja aluzji

Sobie nie życzę, proszę zmienić kierunek.

Dobrze – przewodnik odrzekł.

– Z prądem także być może,

Droga równie ciekawa i prosta,

Ale jestem zmuszony

Ostrzec, że z tamtej strony

Jest ogromny i rwący wodospad.

Lecz ci go nie słuchają,

Kajaki zawracają,

Dwoją ilość wioślarskich uderzeń.

I znikają w otchłani,

Mocno uradowani,

Że nikt już mieć nie będzie zastrzeżeń...

Jakoż nikt nie narzeka,

A już szczególnie rzeka,

Która takie zasady ma mądre,

Że obchodzi ją mało,

Czy jakaś garść cymbałów

Pod prąd płynie, czy zgodnie z jej prądem...^[1]