Któż zbudował ciebie, kto,
Niebotyczny piękny lesie?
Serce moje cześć ci niesie,
Rzewnym głosem wielbię go.
/Żegnam cię, żegnam cię, żegnam cię,
żegnam cię, żegnam cię, piękny lesie,
żegnam cię./bis
Świat pustocie płaci dług,
Tutaj cicho, uroczyście,
Czasem tylko szumią liście,
Lub strzelecki zabrzmi róg.
Żegnam cię...
Tu pod cieniem bujnych drzew
Niech ochłodną życia troski,
Piękny lesie, tworze boski,
Odbij echem strzelca śpiew.
Żegnam cię...[1]
1. |
Adamski Walerjan, Polski śpiewnik narodowy z melodiami, wyd. 2, Poznań, Księgarnia i Drukarnia św. Wojciecha, 1919, s. 114, 115. |