Gdy wzięli mnie do Navy, mundurek dali mi

I piękne, morskie buty, jak lustro każdy lśnił.

Olśniły mnie do reszty, nie zdejmę ich po grób

I po pokładzie tupię radośnie - tup, tup, tup!

Gdy na przepustce pierwszej łyknąłem drinki dwa,

Ruszyłem na panienki - odwaga w piersi gra!

Wędruję ulicami, rozglądam się, gdzie łup

W przepięknych, morskich butach tupiących: tup, tup, tup!

Odważnym szczęście sprzyja, znalazłem damę w lot.

A jej bielutka rączka wciągnęła mnie za płot.

Za drzwiami łoże było, w poduchy zarył dziób

I moje morskie buty tupiące: tup, tup, tup!

Przed brzaskiem otworzyła przepiękne oczka swe.

„Ach, jak mi było dobrze, ja chyba kocham cię.

Zapraszam cię do łoża na życie aż po grób

I twoje morskie buty tupiące: tup, tup, tup!”

Za miesiąc Król nas w morze na krwawy wysłał bój.

Przetrwałem w moich butach okrutny, morski znój.

Gdym ujrzał port po roku, do miłej gnałem stóp

W tych samych morskich butach tupiących: tup, tup, tup!

Me serce biło głośno gdym podszedł pod jej dom

I głos jej usłyszałem: „Ach synku, patrz - to on!”

Wyniosła ku mnie dziecię, zrobiłem oczy w słup

Bo on miał morskie buty tupiące: tup, tup, tup!

Więc pytam: miła powiedz, ach skąd te butki, skąd?

Czy dał ci je intendent? Czy przyniósł morski prąd?

Ach, miły! Przy porodzie słyszałam tupot nóg

Bo syn się rodził w butach tupiących: tup, tup, tup!

Słuchajcie panieneczki, mężatki, wdówki też

Zważajcie kogo przyjdzie wam wpuszczać do swych leż.

Bo jak się akcja skończy w rozwarciu waszych stóp

Będziecie mieć potomstwo tupiące: tup, tup, tup!^[1]