Ile bojów było tutaj,
ile bunkrów, ile twierdz –
nam została wiejska nuta,
nam zostało bicie serc.
Ziemio, ziemio, czy pamiętasz
tylu wieków krwawe żniwo?
Byłaś niczym wielki cmentarz,
my uczynimy cię szczęśliwą,
ślubujemy Tobie, ziemio,
uczynimy cię szczęśliwą!
Tu zagrody bronił ojciec,
dziad o mowę boje wiódł –
dziś nam jaśniej świeci słońce
i słoneczny jest nasz trud.
Ziemio, ziemio...
Znów potrzeba było zgody,
by krzyżactwo legło w gruz –
znów w pochodzie szły narody:
Polak, Litwin, Czech i Rus.
Ziemio, ziemio...
Choć nie wrócą dni goryczy,
pamięć o nich żyje w nas –
idzie zmiana budowniczych,
pieśnią szumi młody las.[1]