Najsmutniejsze tango świata

Zgłoszenie do artykułu: Najsmutniejsze tango świata

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

W lokalu klasy przedostatniej

W ciasnej uliczce, w której zmrok

Zapada wcześniej, gra muzyka

I tańczą pary gubiąc krok

Ja jestem tutaj pierwszą damą

Pan w tym lokalu setny raz

Od lat bawimy się tak samo

Nie czując jak upływa czas

To najsmutniejsze tango świata

Ma wszystko, czego nam potrzeba

Cierpki smak nocy, trochę lata

Tęsknoty i okruchów nieba

Wiosną w wymiętej butonierce

Czerwone róże pan przynosi

I wszystko się wydaje pierwsze

Pan mnie do tańca grzecznie prosi

Dobrze się bawię, drogi panie

Jestem nieśmiała, głos mi drży

Ja tu w zasadzie bywam rzadko

Zbigniew – Krystyna, miło mi

Lecz chodźmy tańczyć, noc szalona

Na niebie gwiazdy takie duże

Wrócimy razem do hotelu

Gubiąc po drodze pańskie róże

To najsmutniejsze tango świata

Ma wszystko, czego nam potrzeba

Cierpki smak nocy, trochę lata

Tęsknoty i okruchów nieba

Wiosną w wymiętej butonierce

Czerwone róże pan przynosi

I wszystko się wydaje pierwsze

Pan mnie do tańca grzecznie prosi[1]

Bibliografia

1. 

Kabaret Moralnego Niepokoju
Archiwum zespołu.

2. 

Kozłowska, Agnieszka
Wywiad Agnieszki Kozłowskiej z Bartłomiejem Krauzem (członkiem Kabaretu Moralnego Niepokoju) przeprowadzony 18 maja 2018.