O niewysłowione szczęście zajaśniało,
Gdy Słowo wcielone Serce nam Swe dało.
/Cud Boskiej miłości, o duszo ludzka głoś,
Ku wiecznej światłości dzięki twej pieśni wznoś./bis
Jakiż na tej ziemi my skarb posiadamy!
Bóg mieszka z grzesznymi, Serce Jego mamy.
Cud Boskiej miłości...
W niebo świat ten cały Miłość przemieniła;
Gdy w tej Hostyi małej Serce Boże skryła.
Cud Boskiej miłości...
O Anielskie Chóry, o wybrani Pana,
Przyjdźcie z niebios góry upaść na kolana.
Cud Boskiej miłości...
Przyjdźcie Sercu temu śpiewać razem z nami,
Przyjdźcie pieśni Jemu nucić z grzesznikami.
Cud Boskiej miłości...
Lecz czy żąda tego Serce Jezusowe?
Ach milsze dla Niego są łzy grzesznikowe.
Cud Boskiej miłości...
Bo nie do Anioła zwraca słowo Swoje,
Lecz do ludzi woła: „Daj mi serce twoje”.
Cud Boskiej miłości...
Jako hołd wdzięczności serca Sercu dajmy,
W bólu i radości Jezusa kochajmy.
Cud Boskiej miłości...
A Serce nam Jego, po przejściu na świecie,
Wesela wiecznego w raju wieniec splecie.
Cud Boskiej miłości...[1]
1. |
Siedlecki Jan, Śpiewniczek zawierający pieśni kościelne z melodiami dla użytku młodzieży szkolnej, wyd. 5 poprawione, Kraków, Księża Misjonarze na Kleparzu, 1908, s. 185, 186. |