Otoczon świetnem gronem Aniołów,
Dziwiąc tryumfem świat cały;
Z pośrodka wiernych Swych Apostołów,
Wzniósł się do nieba Pan chwały.
Płakał i bolał nad grzesznym ludem
Nim prawdę w sercach odrodził,
Nim zgładził grzechy odkupu cudem
I ludzi z Bogiem pogodził.
Wraca do Ojca, jako Syn prawy,
Słowo Przedwieczne, Bóg wielki,
By Go na tronie mocy i sławy
Wielbił i kochał duch wszelki.
Wraca, lecz jeszcze zstąpi w świetności
Z berłem i z rózgą w Swej dłoni
W dniu ostatecznym: ukarze złości,
Dobrych skroń wieńcem osłoni.
Zlituj się, Hoże, nad dziećmi Swemi.
Tyś prawdą najczystszej wiary,
Tobie moc dana na niebie, ziemi!
Ześlijże na nas Twe dary.
Rządź Twym Kościołem, zwiększaj go, Panie!
Broń nas od grzechowej skazy.
Niech wierność, zgoda wśród nas zostanie
I bojaźń Twojej obrazy.[1]
1. |
Siedlecki Jan, Śpiewniczek zawierający pieśni kościelne z melodiami dla użytku młodzieży szkolnej, wyd. 5 poprawione, Kraków, Księża Misjonarze na Kleparzu, 1908, s. 146. |
2. |
Projekt współfinansowany przez Unię Europejską w ramach Małopolskiego Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007–2013.