Gdy się łączą ręce dwie w Imię Boże,
Przed ołtarzem uroczystym w blasku świec.
Wtedy zwykła ludzka miłość jest potęgą,
Bo z miłością Jego wieczną splata się.
Kiedy łączysz serca dwa w Imię swoje
I związujesz między nimi mocną nić.
Błogosławisz swoim dzieciom na wędrówkę,
Pokazujesz, co to znaczy umieć żyć.
Pójdą odtąd na radości i na smutki,
Zawsze razem, przy nim – ona, przy niej – on
Twoja łaska szlak im będzie wyznaczała
I obroni od drapieżnych świata szpon.
Teraz idźcie uśmiechnięci w Imię Boże,
Pamiętajcie dzień dzisiejszy, bo od dziś.
Wasze ręce będzie trzymał sam Bóg Ojciec,
Jego Słowo, Jego Prawda, Jego Myśl.[1]