Dwojgiem ramion o Bałtyk wsparta,
ziemio nasza, bądź pozdrowiona.
Jak żołnierska przy tobie warta
rzeka Odra, Wisła zielona.
Jak żołnierskie przy tobie serce
stukot fabryk i morza śpiew –
to ty dajesz skrzydła piosence,
to dla ciebie trud nasz i krew.
W ramionach Wisły i Odry,
w matczynym uścisku rzek,
sercem wiernym i chrobrym,
ojczyzno, będę cię strzegł.
To od Wisły ku tobie, niegdyś,
szedł z drużyną Bolesław Chrobry i,
jak ziarno, w odrzańskie brzegi
sadził słupy z piastowskim orłem.
Dziś to ziarno wydało plony –
wzlata z hełmów piastowski ptak.
Lśni fala na Odrze spokojnej,
pieśń żołnierska leci jak wiatr.
W ramionach Wisły i Odry...[1]