Jedna górka, druga górka,
a na górce wiatrak furka.
Furka: „fur, fur, fur
zmielę zboża wór”.
Ej, wiatraczku nasz,
zwinne skrzydła masz,
ej, jak nimi zafurkoczesz,
Radę sobie dasz.
Z jednej chaty, drugiej chaty
niosą ludzie plon bogaty.
Niosą wory zbóż do wiatraka tuż.
Ej, wiatraczku nasz,
zwinne skrzydła masz,
ej, jak nimi zafurkoczesz,
Radę sobie dasz.[1]