Piosenkarz, autor tekstów piosenek, także aktor, kompozytor i poeta. Uczęszczał do liceum, technikum budowlanego, mleczarskiego i mechanizacji rolnictwa – żadnej z tych szkół jednak nie ukończył. Uczył się gry na klarnecie, skrzypcach i gitarze w podstawowej szkole muzycznej. Od młodości pasjonował się poezją, próbował swoich sił w konkursach recytatorskich, gdzie zajmował czołowe miejsca^[2]. Dwukrotnie uczestniczył w Ogólnopolskim Konkursie Recytatorskim, w którym w 1960 r. zdobył I nagrodę^[1].

Ważnym etapem w jego karierze była współpraca z teatrami. W 1958 r. związał się z rzeszowskim Teatrem Poezji. Mając 17 lat zagrał tam główną rolę w sztuce pt. „Cyrulik Sewilski”. W 1960 r. był studentem Wydziału Teatralnego na Uniwersytecie Ludowym we Wzdowie. Po ukończeniu nauki rozpoczął regularne występy w Teatrze Poezji. W trakcie odbywania obowiązkowej służby wojskowej w latach 1961–1963 założył w jednostce amatorski teatrzyk poezji. W latach 1963–1964 pracował w Teatrze im. Wandy Siemaszkowej, początkowo jako rekwizytor, potem jako statysta i aktor w rolach epizodycznych. W tym okresie współpracował z kabaretem Porfirion oraz z Radiem Rzeszów. Jako piosenkarz udzielał się wraz z zespołami działającymi przy Wojewódzkim Domie Kultury w Rzeszowie. W Studium Nauczycielskim w Rzeszowie założył teatrzyk „Symbol”, który na przeglądzie teatrzyków studenckich otrzymał 3 miejsce za sztukę pt. „Przedawnienie”. Doceniono pomysł oraz reżyserię przedstawienia. Jego poetyckie zacięcie zaowocowało debiutem w 1963 r. na łamach „Nowin Rzeszowskich”. Stan Borys otrzymał wtedy nagrodę w Turnieju Jednego Wiersza^[2].

W 1965 r. z Bogdanem Loeblem i Tadeuszem Nalepą utworzył zespół Blackout^[1]. Stan Borys został solistą zespołu. Z tego okresu pochodzi nagrana płyta longplay i kilka czwórek. Wspólne nagrania stały się przebojami, a najbardziej znanym utworem jest piosenka pt. Anna. Blackout był prekursorem protest songów w Polsce, który były muzycznym wyrazem sprzeciwu i buntu wobec współczesnego ustroju. Pierwszy występ zespołu Blackout odbył się w klubie „Poczta” 3 września 1965 r. – ta data jest uznana za początek kariery Stana Borysa jako solisty oraz piosenkarza^[2]. Wraz z grupą uczestniczył w Ogólnopolskim Festiwalu Muzyki Nastolatków w Sopocie i w Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1966 r^[1]. Z Blackout śpiewał przez dwa lata – aż do grudnia 1967 r^[2].

W latach 1968–1970 współpracował z grupą Bizony, z którą wystąpił po raz pierwszy w marcu 1968 r. w Telewizyjnej Giełdzie Piosenki. Wraz z zespołem zdobył:

– nagrodę za interpretację piosenek w widowisku muzycznym „Inter-Musica Show” na Przeglądzie Zespołów Estradowych w Olsztynie w 1968 r.,

– nagrodę jury dziennikarzy na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’68 za interpretację piosenki To ziemia.

Wystąpił na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Sopot ’68, koncertował w kraju i za granicą, m.in. w ZSRR, Austrii, Bułgarii, Czechosłowacji, NRD i RFN^[1]. Najbardziej znane utwory z okresu współpracy z Bizonami to Spacer dziką plażą oraz Wiatr od Klimczoka.

Od 1971 r. występuje jako solista. W tym samym roku wystąpił w filmie pt. Uciec jak najbliżej – produkcja była reżyserskim debiutem Janusza Zaorskiego, a Stan Borys zagrał w nim samego siebie i wykonał kilka piosenek^[2]. W 1973 r. wziął gościnnie udział w spektaklach i nagraniach płytowych rock-opery pt. Naga (reż. Jakub Krechowicz)^[1]. Libretto napisał poeta Grzegorz Walczak, a muzykę przygotowali kompozytorzy z zespołu Niebiesko-Czarni^[2].

Stan Borys został laureatem:

– Brązowego Gronostaja na Festival International des Variétés et Music-Halls w Rennes (Francja) w 1971 r.^[1],

– III nagrody w Ostendzie w Belgii na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki – Young European Song Festiwal oraz nagrody specjalnej prasy za interpretacje muzyczne^[2],

– srebrnego medalu na Olimpiadzie Piosenki w Atenach (Grecja) w 1972 r. za interpretację piosenki Wierzę drzewom z oratorium pt. To pejzaż mojej ziemi (muz. Marek Sewen, sł. Adam Kreczmar, Jacek Hohensee)^[1],

– nagrody za interpretację piosenki Lost love w 1973 r. w Castlebar w Irlandii,

– wyróżnienia na festiwalu Onda Nueva za piosenkę Szukam Przyjaciela w 1973 r. w Caracas w Wenezueli^[2],

– nagrody dziennikarzy na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’73,

– I nagrody i Bursztynowego Słowika na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Sopot ’73 za interpretację Jaskółki uwięzionej^[1].

Śpiewał także na festiwalu piosenki w Bratysławie (dawna Czechosłowacja) w 1971 r. – musiał zdjąć krzyż z piersi w trakcie tego występu. Był to warunek konieczny rozstania się z tym charakterystycznym rekwizytem Stana Borysa^[2].

W latach 1974–1975 występował w Teatrze Syrena w Warszawie^[1]. W 1975 r. wziął udział w oratorium muzycznym Katarzyny Gaertner i Ernesta Brylla pt. Zagrajcie nam wszystkie srebrne dzwony.

7 grudnia 1975 r. u szczytu kariery w Polsce Stan Borys zdecydował się na opuszczenie kraju. Wyemigrował do USA w poszukiwaniu wolności duchowej i artystycznej – od Sylwestra 1975 r. regularnie śpiewał w klubach polonijnych w New Jersey oraz w Nowym Jorku. W roku 1977 przeniósł się do Chicago i kontynuował swoje występy w polskich klubach. W tym samym czasie współpracował jako prezenter radiowy w rozgłośniach polskojęzycznych. W 1980 r. założył w tym mieście własne radio, w którym nadawane były audycje w rodzimym języku. Placówka funkcjonowała do 1985 r^[2].

Obok występów w klubach i pracy w radio, Stan Borys nawiązał również kontakty z amerykańskimi zespołami i jako piosenkarz współpracował z Odyssey, Family Trees i Strange Romance.

W 1983 r. wystąpił w wyreżyserowanym przez siebie spektaklu o Cyprianie Kamilu Norwidzie, przygotowanym pod patronatem The Norwid Society przy University of Illinois w Chicago z okazji międzynarodowej konferencji poświęconej twórczości poety w setną rocznicę jego śmierci^[1]. Sztukę napisał Tymoteusz Karpowicz – dramaturg i poeta, ówczesny profesor wydziału slawistyki na tym uniwersytecie. W roku 1988 Stan Borys wystawił w Copernicus Center w Chicago sztukę z własną muzyką o tytule ...piszę pamiętnik artysty – hańba temu kto o tym źle myśli. Tego samego roku ukazała się płyta CD z nagraniami tego spektaklu. W 1991 r. w Blackstone Theatre w Chicago wystąpił w sztuce Bertolta Brechta The Good Woman of Setzuan w reżyserii Josepha Slowika. Do tego przedstawienia skomponował pięć utworów.

W 1991 r. pierwszy raz po 17-tu latach przyjechał do Polski i wystąpił z recitalem Anna 91 na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu oraz uczestniczył w koncercie Trzy dekady polskiego rocka w Sopocie.

W 1996 r. w Chicago w Betlejem polskim według Lucjana Rydla stworzył kreacje wcielając się w rolę Diabła^[2]. Wiosną 1997 r. kreował gościnnie rolę Jeana Valjeana w musicalu Les Misérables (reż. Jerzy Gruza) w Teatrze Muzycznym w Gdyni^[1].

W 1997 r. ze Stanów Zjednoczonych przeprowadził się do Kanady. Dwa lata później odbył się tam wielki koncert podsumowujący jego ponad 30-letnią karierę artystyczną. W trakcie występu zaprezentował m.in. swoje najnowsze dokonania pochodzące z płyty Niczyj, które powstały przy współpracy z kanadyjskimi muzykami.

W Toronto brał udział w spektaklach Salonu Muzyki i Poezji, m.in: Gałczyński – Poeta Magiczny oraz w spektaklu Słowacki w reżyserii Marii Nowotarskiej. Od roku 2001 mieszkał kolejno w Saddle Brook na Florydzie, a następnie w Las Vegas i San Diego. Od 2004 częściej przebywa w Polsce koncertując z grupą Imię Jego 44.

We wrześniu 2009 r. w Teatrze „Kamienica” w Warszawie odbyła się premiera tomiku wierszy Stana Borysa pt. Co jest urokiem tego życia. Zbiór obejmuje wiersze będące efektem doświadczeń życiowych i duchowych artysty, których nabył w trakcie swoich pobytów w różnych miastach oraz krajach.

Jesienią 2010 r. Polskie Radio SA wraz z Amphy Music International wydały wzbogaconą o nowe brzmienie i obszerniejsze nagranie płyty ...pisze pamiętnik artysty – hańba temu kto o tym źle myśli.

1 listopada 2010 r. Cinema Film Festival w Hollywood przyznał II miejsce, czyli laur wyróżnienia za film dokumentalny o życiu Stana Borysa w reżyserii Iwony Sadowskiej pt. Wolność jak płomień. 27 sierpnia 2010 r. w Londynie odbyła się prapremiera tej produkcji. 22 stycznia 2011 r. w Warszawie odbyła się uroczysta premiera tej produkcji. Zainteresowanie publiczności było tak duże, że w Kinie Kultura musiano dołożyć dodatkowe krzesła dla gości^[2]. Stan Borys jest również bohaterem hasła w telewizyjnej wersji Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej (odcinek 4 w reżyserii Ryszarda Wolańskiego)^[1].

Stan Borys został uhonorowany:

– odznaczeniem Towarzystwa Muzycznego w Rzeszowie za swój dorobek artystyczny, jako Zasłużony dla województwa podkarpackiego,

– Medalem Zasłużony Kulturze „Gloria Artis” przyznawanym przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego,

– Złotym Krzyżem Zasługi od prezydenta Rzeczpospolitej Lecha Kaczyńskiego.

Poza muzyczną pasją, Stan Borys jest także zagorzałym sportowcem i uprawia wiele dyscyplin sportowych. Co roku uczestniczy w turniejach tenisowych artystów, jest również zagorzałym joginem – dyscyplinę tę uprawia od dziesiątków lat^[2].