Zespół wokalno-instrumentalny utworzony w Gdańsku w 1962 r. z inicjatywy Franciszka Walickiego. Pierwszy skład: Daniel Danielowski – pf., org., Paweł Juszczenko-Reson – g., Jerzy Kossela – g., lider, Jerzy Kowalski – dr., Henryk Zomerski – bg. oraz Mirosław Bobrowski, Bernard Dornowski, Marek Szczepkowski – voc., Danuta Skórzyńska-Szade – taniec.

Zadebiutował w marcu 1962 r. na koncercie w klubie studenckim „Żak” w Gdańsku. W lipcu tego samego roku z Czesławem Wydrzyckim (Czesław Niemen) wziął udział w I Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie. Zajął tam I miejsce w kategorii zespołowej i zdobył puchar „Expressu Wieczornego”. W latach 1962–1963 występował w roli gospodarza pierwszej w kraju sceny muzycznej „Non Stop” w Sopocie. Koncertował także w wielu miastach kraju, inicjując akcję Polska młodzież śpiewa polskie piosenki.

W grudniu 1963 r. na zaproszenie Brunona Coquatrixa wziął udział w międzynarodowej imprezie muzycznej Les idoles des Jeunes w paryskiej Olympii. Wystąpił tam w składzie: Zbigniew Bernolak – bg., Krzysztof Klenczon – g., Andrzej Nebeski – dr., Zbigniew Podgajny – pf., Janusz Popławski – g., Włodzimierz Wander – ten. sxf., Bernard Dornowski, Marek Szczepkowski – voc., Michaj_Wasil_(Michaj_Burano), Helena Majdaniec, Czesław Wydrzycki – voc.

W latach 1963–1966 z Niebiesko-Czarnymi występowała grupa wokalna Błękitne Pończochy w składzie: Maria Dziecielska, Adriana Rusowicz, Katarzyna Wasilewska. W 1964 r. dołączył do zespołu Wojciech Korda. W tym samym roku zespół wystąpił w pierwszej części recitalu Marleny Dietrich w Warszawie, wyjechał na koncerty do Szwecji. W 1965 odbył trasę koncertową po Węgrzech i Jugosławii. W 1966 r. z solistą Michaj Burano dobył Prix de l’Union de Commerce, L’Oscar du Festival i Prix d’Honneur du Festival na IV Festival International des Variétés et Music-Halls w Rennes (Francja), a z Wojciechem Kordą zajął I miejsce w turnieju Sur le tremplin w paryskim klubie młodzieżowym „Golf Drouot”.

Od jesieni 1966 r. występował i nagrywał w składzie: Tadeusz Głuchowski – dr., Wojciech Korda – g., voc., Zbigniew Podgajny – org., kierownik muzyczny, Janusz Popławski – g., Krzysztof Wiśniarowski – bg., Piotr Janczerski, Helena Majdaniec, Ada Rusowicz – voc. W 1967 r. odbył kilkumiesięczne tournée po krajach Beneluksu, wystąpił też w koncercie transmitowanym w nocy z 31 października na 1 listopada przez Radio Luxemburg.

Po odejściu w 1967 r. solistów Piotra Janczerskiego, Heleny Majdaniec i Czesława Niemena wielokrotnie zmieniał skład. Dał ponad trzy tysiące koncertów w kraju i za granicą, m.in. w NRD, Czechosłowacji, Bułgarii, ZSRR, RFN i Finlandii oraz w ośrodkach polonijnych USA i Kanady. Wystąpił na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1963 r. (nagroda zespołowa za ambitny repertuar polski i kulturę wykonania), 1964 r. (wyróżnienie zespołowe), 1965 r. i w latach 1967–1968 oraz na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie w 1965 r. w koncercie Na płytach całego świata. Dał blisko sto pięćdziesiąt przedstawień rock-opery Naga (muz. Janusz Koman, Wojciech Korda, Zbigniew Namysłowski, Zbigniew Podgajny, Janusz Popławski, Mateusz Święcicki, Andrzej Zieliński, libretto Grzegorz Walczak, której premiera odbyła się 22 kwietnia 1973 r. w Teatrze Muzycznym w Gdyni. Wystąpił w filmach fabularnych Dwa żebra Adama (reż. Janusz Morgenstern) i Mocne uderzenie (reż. Jerzy Passendorfer) oraz w filmach TV Przekładaniec, Kulig i Mogło być inaczej. Jest bohaterem hasła w telewizyjnej wersji Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej odc. 73 (reż. Ryszard Wolański).

Zespół przestał istnieć w czerwcu 1976 r. Z zespołem współpracowali także: Andrzej Pawlik, Krzysztof Potocki, Joachim Rzychoń – bg., Mirosław Polarek, Wiesław Żakowic – ts, Dabrowski_Jerzy – dr., Andrzej Bychowski – voc. Instrumentaliści i soliści związani z Niebiesko-Czarnymi wzięli udział w koncertach Old Rock Meeting w latach 1986–1987 oraz w koncercie poświęconym pamięci Ady Rusowicz w Poznaniu w 1992^[1].