Jego rodzice, nauczyciele z zawodu, byli w latach międzywojennych współzałożycielami Związku Nauczycielstwa Polskiego. W czasie okupacji hitlerowskiej ojciec kierował dzielnicą Tajnej Organizacji Nauczycielskiej, matka działała w „Żegocie”. Jerzy Dargiel ukończył w 1935 r. Gimnazjum i Liceum im. Mikołaja Reya. Rozpoczął wówczas działalność artystyczną w Szkolnym Teatrze „Reduty”, podejmując równocześnie studia w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej. W czasie kampanii wrześniowej pełnił służbę w harcerstwie. Był ranny w twarz odłamkiem bomby. Kiedy grupa młodzieży demokratycznej powołała w Warszawie jedną z pierwszych organizacji podziemnych PLAN (Polska Ludowa Akcja Niepodległościowa), wszedł w jej szeregi, a po jej rozbiciu przez okupanta, włączył się w pracę konspiracyjną „Szarych Szeregów” i został powołany w skład Komendy Chorągwi „Ul – Wisła”. Był w trójce prowadzącej sprawy „M” wśród młodzieży na terenie Warszawy. W związku z tym podjął w 1940 r. studia na wydziale nauczycielskim Państwowej Szkoły Muzycznej i w 1942 r. złożył egzaminy końcowe. Od września 1943 r. prowadził zajęcia z zakresu śpiewu w tych szkołach, gdzie działały konspiracyjne drużyny harcerskie. Jednocześnie próbował sił kompozytorskich. Najpierw powstała piosenka BS (Bojowe Szkoły), następnie Bądź gotów, wreszcie najdojrzalsza i najpopularniejsza Dorota. Podczas Powstania dowodził plutonem w 1 kompanii batalionu „Parasol”. Po wyzwoleniu powrócił do pracy w harcerstwie. Mieszkał w Warszawie. Od 1950 r. kierował Państwowym teatrem Lalki i Aktora „Baj”, pełniąc funkcję dyrektora artystycznego. Był członkiem Rady Kultury przy Radzie Naczelnej ZHP. Nadal pisał i komponował piosenki dla harcerzy, wydał również wespół z Elżbietą Dziębowską Śpiewnik zastępowego^[1].