Friemann, Witold

Zgłoszenie do artykułu: Friemann, Witold

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Nazwisko:

Friemann, Witold

Właściwie:

Miron, Witold

Data urodzenia:

20 sierpnia 1889

Miejsce urodzenia:

Konin

Data śmierci:

1977

Informacje

Kompozytor, dyrygent, nauczyciel. Studiował w Konserwatorium w Warszawie u Michalowski_Aleksander, Zygmunta NoskowskiegoRomana Statkowskiego. W 1909 r. wyjechał na studia do Lipska[2] oraz Meiningen, uzyskując dyplomy w zakresie kompozycji, fortepianu i teorii.

W latach 1921–1929 wykładał w Konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie, prowadząc jednocześnie lektorat z przedmiotów teoretyczno-muzycznych na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza. W roku 1929 założył w Katowicach Państwowe Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego i był jego dyrektorem przez cztery lata. Od 1934 r. do wybuchu wojny pracował w dziale muzycznym „Polskiego Radia” w Warszawie.

Parał się równocześnie krytyką, artykuły z dziedziny muzyki zamieszczał głównie na łamach „Słowa Polskiego”. W jego bogatym dorobku kompozytorskim, obok utworów poważnych, znalazło się miejsce dla wielu piosenek żołnierskich i partyzanckich. Komponował również muzykę do żartobliwych tekstów własnych. Prócz Ju-ha-ha napisał jeszcze dziewięć innych piosenek, a wśród nich w 1944 r. Co kto lubi, która była utrzymana w stylu utworów ulicznych[1].

Po II wojnie światowej działał przede wszystkim jako kompozytor. Do najważniejszych jego utworów należą m.in.: Koncert fortepianowy z 1911 r., Hymn wolności z 1919 r., Symfonia słowiańska z 1948 r., cykl koncertów na altówkę, skrzypce i klarnet z lat 1952–1954, a także liczne utwory kameralne i fortepianowe oraz pieśni solowe i chóralne[2]. Po wyzwoleniu pracował również przy ratowaniu ze zniszczeń wojennych skarbów kultury, w tym również muzycznych. Następnie osiadł w Laskach pod Warszawą, gdzie kierował zespołem chóralnym w zakładzie dla ociemniałych i uczył gry na fortepianie.

Za całokształt dorobku kompozytorskiego, który jest ogromny, otrzymał nagrodę Ministra Obrony Narodowej III stopnia i Ministra Kultury i Sztuki II stopnia. Rodzinne miasto Konin nadało mu honorowe obywatelstwo[1].

Bibliografia
Finansowanie

Projekt współfinansowany przez Unię Europejską w ramach Małopolskiego Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007–2013.