Nazwisko: |
Gwiżdż, Feliks |
Data urodzenia: |
12 stycznia 1885 |
Miejsce urodzenia: |
Odrowąż Podhalański koło Nowego Targu |
Data śmierci: |
27 marca 1952 |
Miejsce śmierci: |
więzienie w Warszawie |
Recytator, poeta, pisarz oraz działacz niepodległościowy na Podhalu, Spiszu i Orawie[1]. Studia humanistyczne odbył na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie[2]. W latach 1912–1913 był redaktorem „Gazety Podhalańskiej” ukazującej się w Nowym Targu. Następnie został wybrany komendantem Drużyn Podhalańskich. Należał do 4 pp III Brygady Legionów Polskich. Od 1918 r. walczył w Wojsku Polskim oraz przewodził „Związkowi Podhalan” (do 1939 r.)[1]. W 1920 r. kierował pracami komisji plebiscytowej na Spiszu i Orawie. Później pracował w II Departamencie Ministerstwa Spraw Wojskowych.
W 1927 r. dokonał dla „Syreny Record” nagrań recytacji utworów literackich w gwarze góralskiej[2]. W latach 1927–1937 był redaktorem czasopisma „Gospodarz Polski”, a od 1936 r. do 1938 r. miesięcznika „Ziemia Podhalańska”. Sprawował w latach 1928–1935 funkcję posła na Sejm z okręgu Wadowice-Nowy Targ (BBWR), następnie senatora Rzeczpospolitej Polskiej[1]. Założył Związek Podhalan, któremu wiele lat prezesował[2].
Był żołnierzem Armii Krajowej w Warszawie i uczestniczył w Powstaniu Warszawskim. Po II wojnie światowej był represjonowany. Aresztowano go dwukrotnie: w 1945 r. i 1951 r[1]. Pisał dramaty, nowele, komedie, wydawał tomiki poezji, tłumaczył literaturę słowacką[2]. Ogłosił m.in. tomik poezji z czasów legionowych Kośba (1921 r.)[1].
