Trwoga w Koronie

Zgłoszenie do artykułu: Trwoga w Koronie

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Tytuł:

Trwoga w Koronie

Autor słów:

Rudnicki, Dominik

Autor muzyki:

Rudnicki, Dominik

Data powstania:

1702
Utwór powstał w latach 1702–1703.

Informacje

Dominik Rudnicki – nauczyciel w kolegiach jezuickich. Zajmował się poezją, literaturą i muzyką. Był zbieraczem pieśni polskich z różnych środowisk i kronikarzem swych czasów. Należał do grona światłych ludzi, serdecznie zatroskanych o losy Rzeczpospolitej, która po ciężkich przejściach w drugiej połowie XVII w. (wojny ze Szwecją, Turcją, Moskwą, bunty kozackie na Ukrainie) pod rządami Augusta II Sasa coraz bardziej chyliła się ku upadkowi[2].

Echem tych dramatycznych wydarzeń jest antyszwedzka pieśń wojenno-patriotyczna z lat 1702–1703 pt. Trwoga w Koronie. Poszczególne zwrotki powierzył autor dwóm głosom o różnych barwach: basowi i dyszkantowi. Ale ów podział na dwie różne partie głosowe ma sens głębszy i celowo przez autora zastosowany gwoli podkreślenia odrębnych treści w poszczególnych dystychach (dwuwierszach): wiersz partii basowej stanowią bowiem opis ówczesnych wydarzeń politycznych w kraju, wiersze dyszkantu osnute są na motywach fideistycznych. Oto zamierzona i w pełni przez Rudnickiego zrealizowana jego barokowa koncepcja twórcza oparta na jaskrawych kontrastach konstrukcyjno-treściowych[1].

Bibliografia