Aktorka. Ukończyła Wydział Filologii Romańskiej Uniwersytetu Warszawskiego oraz Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej w Warszawie (opiekun artystyczny Aleksander Zelwerowicz). Zadebiutowała 5 października 1939 r. w wileńskim Teatrze na Pohulance w roli Doryny w Świętoszku. Równocześnie występowała w kabarecie Ksantypa Janusza Minkiewicza i Świętopełka Karpińskiego oraz w teatrzyku rewiowym Miniatury Ludwika Sempolińskiego. Lata okupacji spędziła w Wilnie pracując jako śpiewająca pianistka i kelnerka w tamtejszych kawiarniach. Po wojnie na scenach Teatru Dramatycznego w Białymstoku (1945 r.), Teatru Kameralnego Domu Żołnierza w Łodzi (1945–1949) i Teatru Współczesnego w Warszawie (1949–1954) a także gościnnie na innych scenach teatrów krajowych i Teatrze TV zagrała wiele ról dramatycznych, m.in. Hanię w Głupim Jakubie, Bellę w Burmistrzu Stylomondu, Agafię Tichonową w Ożenku, szwaczkę w Ich czworo, Klarę w Starej cegielni, Alice w Mieście w dolinie, Lukę w Żołnierzu i bohaterze, Ruth w Seansie, Miss Roberts w Zwykłej sprawie, prezeskę w Domku z kart, Marię w Wieczorze trzech króli, Korkowiczową w Pensji pani Latter, a także w Królu włóczęgów, I co z takim zrobić, Pigmalion, Mieszczanie, Skalmierzanki, Osiem kobiet, Tramwaj w konfiturach, Szkoła żon. Jednak jej żywiołem była rewia, a później estrada.

Od 1954 r. blisko pół wieku związana była z warszawską Syreną, gdzie po raz pierwszy na tej scenie pojawiła się w roli Kamilli w Żołnierzu Królowej Madagaskaru, a później w licznych rewiach i widowiskach muzycznych, m.in. Hrabina z importu, Zielony balonik, Maestro, Od kankana do swingu, Dzieje cnoty, Nasze szaleństwo, Diabli nadali, Dzionek małżeński, Lemoniadowy Joe, Wodewil warszawski, Żona pana ministra, Madame Sans-Gené, Moralność pani Dulskiej, Arszenik i stare koronki, Café „Pod Minogą”, Tych lat nie odda nikt, Dryndą przez Warszawę, Loterya, Hajże na stolicę. Była mile widzianym gościem kabaretów Siedem Kotów (1947 r. ), Szpak (1954–1961), U Lopka (1963–1967), U Kierdziołka, Pod Gwiazdami i U Bielickiej na Piętrze. Ale jej znakiem rozpoznawczym stały się monologi – liczone w tysiące. Pierwszy przedwojenny, nazywany pyskówką Ostatnie słowo napisał Julian Tuwim, pierwszą powojenną Ona pierwsza napisał Jerzy Jurandot, ale najbardziej warszawskie monologi tworzył dla niej krakowski satyryk Bogdan Brzeziński.

Po wileńskiej Pelagii Szpikulskiej i Dziuni Pstrąg, narodziła się warszawska Dziunia Pietrusińska, która przez ponad ćwierć wieku bawiła radiosłuchaczy Podwieczorku przy mikrofonie i telewizyjnym Podwieczorku, a później publiczność rodzimą i polonijną na całym niemal świecie. Od 1946 r. grała także w filmie. Zadebiutowała w Zakazanych piosenkach, zaś ostatnim jej filmowym wcieleniem była rola ciotki w filmie Ja wam pokażę w 2005 r.

Jest laureatką:

– nagrody artystycznej miasta stołecznego Warszawy w 1974 r.,

– Wiktora w 1986 r.,

– nagrody Ministerstwa Spraw Zagranicznych w 1988 r.,

– nagrody polskiej estrady Prometeusz w 1994 r.,

– Superwiktora w 2001 r.,

– nagrody za całokształt twórczości na Festiwalu Dobrego Humoru w 2001 r.,

– nagrody TVP 2 tzw. „Brylantowej Kolii” w 2002 r. i Gloria Artis w 2005 r.

Jej karierze poświęcone są programy TV, m.in.: Co nam zostało z tych lat, Godzina szczerości, Dom rodziny, Bohater w alfabecie, Gwiazdy z tamtych lat, Zawsze w drodze, Wspomnienie. O swoim życiu i karierze opowiada w książce Barbarze Kazimierczyk,Urodzona na wozie, czyli Pamiętnik Hanki Bielickiej wydanej w 1990 r. i w publikacji pt. Uśmiech w kapeluszu wydanej przez Akapit Press w 2000 r^[1].