Aktor, reżyser, żołnierz, autor i wykonawca wielu piosenek legionowych. Pochodził ze szlacheckiego, śląskiego rodu Cybulków^[2]. Studiował w Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie^[3]. Jako aktor zadebiutował w roku 1912 na deskach Teatru Lwowskiego. W czasie I wojny światowej był sierżantem zwiadu pułkowego 2 pułku piechoty I Brygady Legionów Polskich, nazywanego również 5 pułkiem piechoty „Zuchowatych”. Tam rozpoczęła się jego działalność literacka, obfitująca w teksty piosenek legionowych do muzyki komponowanej przez Stanisława Madeyskiego. Ich wspólny repertuar stał się podstawą śpiewnika pt. Pieśń Legionowa – Legiony Polskie 5 pułku piechoty, wydanego przez obu autorów. Będąc w wojsku, Gustaw Cybulski swoje dzieła sygnował inicjałem „G.C.” z dwóch powodów: ze skromności oraz aby chronić rodzinę przed prześladowaniem Rosjan lub Austriaków. Poza twórczością pieśniarską działał jako inicjator i organizator teatru wojskowego, gdzie często wykonywał własne utwory. Pisał również pamiętniki. Po zakończeniu I wojny występował na scenach teatrów warszawskich, gdzie często wracał z repertuarem do tematyki legionowej^[2].

Od 1918 r. był aktorem Teatru Praskiego w Warszawie: grał role amantów oraz występował w wodewilach, odnosząc spore sukcesy. W sezonie 1919/1920 grał w Teatrze Miejskim w Lublinie. W następnym sezonie występował w Warszawie w teatrze „Nowości” i w „Mirażu”. W grudniu 1921 r. przyjęto go do zespołu „Qui pro Quo”. W teatrze tym występował do 1927 r. Potem grał w „Perskim Oku” (1924–1926), Teatrze Niewiarowskiej, „Wodewilu”, „Mignon” oraz łódzkim „Gongu”. W roku 1921 napisał scenariusz i wyreżyserował film Janko Zwycięzca. Dla „Syreny Record” nagrywał monologi oraz piosenki ludowe^[3]. Należał również do Zarządu Związku Artystów Scen Polskich. Był niezwykle aktywnym twórcą, ale niestety większość pamiątek po nim spłonęła w czasie Powstania Warszawskiego^[2].