Aktor, także reżyser i piosenkarz. Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Na scenie teatralnej pojawił się jako jedenastoletni chłopiec u boku Adolfa Dymszy w komedii pt. Pan Vincenzo jest moim ojcem, wystawionej w 1957 r. w Teatrze Syrena w Warszawie. Rok później zagrał pierwszą epizodyczną rolę w filmie Wolne miasto. Debiutował w 1968 r. w Teatrze Narodowym. W latach 1969–1973 związany był z Teatrem Współczesnym, w latach 1974–1983 z Teatrem Dramatycznym, w latach 1984–1987 z teatrem Studio, od 1991 r. z Ateneum. Kreował główne role w spektaklach Witolda Gombrowicza (Ślub, Iwona, księżniczka Burgunda, Operetka), Szekspir_William (Król Lear, Hamlet), a także m.in. Mazepa, Cyrano de Bergerac, Wujaszek Wania, Portret, Antygona z Nowego Jorku, Kram z piosenkami, Opera za trzy grosze. Współpracował z Teatrem TV (Trzy siostry, Rewizor, Na dnie), z Kabarecikiem Olgi Lipińskiej, kabaretem Pod Egidą Jana Pietrzaka. Zrealizował spektakle i telewizyjne programy muzyczne, m.in. Piosenka, której nie można przestać śpiewać (z Ewą Błaszczyk), Przepraszam, czy można dostąpić, żeby wystąpić (z piosenkami do wierszy Włodzimierza Wysockiego). Brał także udział w licznych programach rewiowych (m.in. Powróćmy jak za dawnych lat, Wieczorny gość, Piosenki z kontekstem).

Z muzyki i tekstów Andrzeja Korzyńskiego (pastiszu piosenek disco) stworzył postać Franka Kimono, istniejącą jedynie w nagraniach płytowych. Zmaterializowała się dopiero w 1998 r., kiedy nagrał CD Pan Kimono – Powrót mistrza, promowany teledyskiem do piosenki Pruszków – Wołomin. W 2001 r. ukazał się CD Złota kolekcja/Portrety: Piotr Fronczewski z piosenkami, które nagrał na do telewizyjnych programów muzycznych i kabaretowych. Zagrał liczne i różnorodne role w filmach kinowych i serialach TV, także w reklamach.

Jest laureatem:

– nagrody dla najlepszego aktora na Festiwalu Filmowym w Łagowie w 1973 r.,

– „Wiktora” dla najpopularniejszego aktora w latach 1985–1987,

– „Złotej Kaczki” w 1985 r.,

– nagrody Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci w 1985 r.,

– nagrody głównej za rolę w Portrecie Sławomira Mrożka na Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu w 1987 r.,

– „Złotego Mikrofonu” w 1988 r.,

– „Superwiktora” w 1997 r^[1].