Działacz wojenny, poeta, autor tekstów, nauczyciel i wychowawca młodzieży. W rodzinnym mieście ukończył gimnazjum humanistyczne, a następnie uczęszczał do Szkoły Rolniczej w Dobryszycach. Po złożeniu egzaminów końcowych objął stanowisko instruktora rolnego. Podczas okupacji przebywał w różnych miejscowościach, pracując w charakterze robotnika leśnego. Jednocześnie działał w Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej, do której wstąpił w roku 1941. Poszukiwany przez gestapo początkowo ukrywał się, a w 1944 r. wszedł w skład oddziału partyzanckiego „Robotnika” – Bronisława Skoczyńskiego.

W latach wojny napisał kilka wierszy, które weszły do konspiracyjnego tomiku poetyckiego Echa leśne odbitego na powielaczu pod pseudonimami „Satyr” – „Czechura”, z ilustracjami „Lechity” – Lechosława Marszałka. Tomik ukazał się w październiku 1944 r. w Radomsku. Układał również teksty piosenek partyzanckich, do których melodie komponował „Garda” – Henryk Fajt: Pod gradem kul (inc. „Podnieś dziewczyno swe jasne oczęta”), Partyzancka brać (inc. „W cichej wiosce na kwaterze rozśpiewali się żołnierze”), Wrócą chłopcy malowani (inc. „Maryś, Maryś – serce moje”), Pieśń o Szarych Szeregach (inc. „Harcerska nas wiodła piosenka”), Marsz wolności (inc. „Krwi purpurą znaczym bojów szlak”), Leśna somosierra, Kolęda Jędrusiowi i inne^[1].

Prywatnie Czesław Kałkusiński oraz Henryk Fajt bardzo się przyjaźnili. Ich spółka autorska przetrwała lata wojny i prężnie działała w kolejnych dekadach. Wśród wielu utworów, które wspólnie tworzyli, warto wymienić Harcerskie lato. Z tym utworem związany był konflikt prawny – czasopismo nazywające się w tym czasie Śpiew w szkole opublikowało nuty i słowa bez wiedzy i zgody autorów. Innym znanym utworem była Bajka. Wkrótce po napisaniu piosenkę tę przeznaczono dla dzieci, więc jej tekst musiał być częściowo zmieniony ze względu na erotyczne skojarzenia, które budziły niektóre wersy. Melodię Bajki Czesław Kałkusiński wykorzystał po raz drugi, pisząc Piosenkę o moim mieście. Nowa kompozycja została wykonana kilka razy podczas różnych uroczystości i niestety zapomniana^[2].