Nazwisko: |
Schiller, Leon |
Właściwie: |
Schiller de Schildenfeld, Leon |
Data urodzenia: |
1887 |
Miejsce urodzenia: |
Kraków |
Data śmierci: |
1954 |
Literat, reżyser, krytyk i teoretyk teatru, kompozytor. Ukończył gimnazjum św. Anny w Krakowie, a następnie kontynuował naukę na Uniwersytecie Jagiellońskim, w Sorbonie oraz na uczelni w Wiedniu[1]. Od 1909 r. występował jako piosenkarz w krakowskim kabarecie „Zielony balonik” oraz w teatrze „Figliki”. W 1913 r. przeniósł się do Warszawy. Współpracował z teatrami w Warszawie, Łodzi oraz we Lwowie. Był dyrektorem Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego i „Ateneum”, reżyserem w Teatrze Wielkim, Narodowym, Letnim i innych[2]. W czasie II wojny światowej był pracownikiem konspiracyjnej Rady Teatralnej. Trafił do więzienia w Oświęcimiu i oflagu w Murnau. W latach 1946–1950 sprawował obowiązki reżysera oraz dyrektora Teatru Wojska Polskiego w Łodzi i Teatru Polskiego w Warszawie. Objął stanowisko rektora Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Łodzi, a później w Warszawie. Założył i redagował „Pamiętnik teatralny”. Był inscenizatorem widowisk staropolskich i ludowych, operetek, wodewilów oraz oper[1].