Nazwisko: |
Słoński, Edward |
Data urodzenia: |
1872 |
Miejsce urodzenia: |
folwark Zapasiszki w guberni witebskiej |
Data śmierci: |
1926 |
Poeta, literat, dentysta. Był uczniem gimnazjów w Kazaniu i Wilnie[1]. Za działalność niepodległościową został w 1894 r. zesłany na Syberię. Od 1896 r. należał do Polskiej Partii Socjalistycznej. Został dwukrotnie aresztowany oraz karnie wydalony z Królestwa po roku 1905. Był uczestnikiem rewolucji 1905 r., walczył też w Legionach Józefa Piłsudskiego[2].
W czasie I wojny światowej pracował w swoim zawodzie. W 1920 r. na mocy zarządzenia ministerstwa spraw wojskowych o mobilizacji pisarzy i artystów objął kierownicze stanowisko w Centralnym Komitecie Propagandy (członkowie komitetu nosili mundury oficerskie bez oznak stopni). W latach 1924–1925 należał do zarządu Związku Literatów. Ogłosił m.in. Ta, co nie zginęła (1915 r. wspólnie ze Zdzisławem Dębickim), Idzie żołnierz borem, lasem (1916 r.), Już ją widzieli idącą (1917 r.)[1]. Pracował również jako dziennikarz oraz wydawca. Zyskał sobie miano jednego z wybitniejszych polskich poetów, opisujących etos legionowy[2].
