Czy znasz ten kraj,
gdzie martwa cisza leży,
gdzie słońca blask
z za ciężkich chmur nie świeci,
gdzie z głuchych chat nie płynie szept pacierzy,
nie dzwonią z przyzb srebrzyste głosy dzieci?
Czy znasz ten kraj,
gdzie, zda się, zgasło życie?
Tam jeno w mrok
czasami pójdzie skarga,
tam czasem wiatr przyniesie armat wycie
i cichy jęk, co duszą twą zatarga.
Czy znasz ten kraj,
gdzie tuman jeno blady
przechadza się
samotny wśród pustyni
i liczy łez i krwi wylanych ślady
i idzie w dal i wciąż rachunek czyni?
Ja znam ten kraj,
Tam znaczą drogę sławy:
i zorze łun,
i zgliszcz dymiące słupy,
i polny krzyż, przebity kulą, krwawy,
1. |
Łempicki, Stanisław, Fischer, Adam, Polska pieśń wojenna: antologia poezji polskiej z roku wielkiej wojny, Lwów, Księgarnia Polska, 1916, s. 92. |
2. |
Świerczek Wendelin, Śpiewniczek młodzieży polskiej: zawierający dawne i nowsze pieśni z muzyką na 1, 2 i 3 głosy. Z. 1–3, Kraków, Księża Misjonarze, 1917, z. I, nr 45, s. 62. |