Nie moja wina, że jestem poetą

Zgłoszenie do artykułu: Nie moja wina, że jestem poetą

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Nie moja wina, że jestem poetą

i patrzę na świat

lirycznie,

Że lubię, gdy mnie niespodziewanie

nastraja coś

metafizycznie.

To nierozsądne, lecz nic nie poradzę

i nikt poradzić

nie może,

Że zawiłości świata chcę zamknąć

w melodii

i w metaforze.

Wiem, że rzeczowi, praktyczni ludzie

sprytem i siłą

przebicia

Potrafią zdobyć, co zdobyć pragną

– i łatwiej, i prościej im

w życiu.

Lecz czy ci pewni, dumni, z łokciami,

te wszystkie trzeźwe

rozumy,

Czy oni żyją? – jeśli tam, w środku,

brak choćby cienia

zadumy.

Bo JA nic przecież nie znaczy, jeżeli

w tym JA poza nim

nic nie ma

– Wiersz zamilczany jest często cenniejszy

niż głośny, lecz pusty

poemat.

I choć poetów raczej nie lubi

wrzaskliwa epoka

nasza,

Ja się nie umiem zmienić – i nie chcę.

Taki już jestem.

Przepraszam.[2]

Bibliografia