Dla ciebie śpiewam piosenkę tę,

stary wieśniaku, za to, że

gdy zimno było w życiu mym,

ty drewno swe oddałeś mi

i dałeś ogień wtedy, gdy

obywatele godni czci

i bliźni nasi wszyscy w krąg

zamknęli przede mną swe drzwi.

To przecież nic, to parę drew,

lecz starczy, żeby ogrzać się,

a w duszy mej płonęły tak,

jak płonąłby cały las,

więc kiedy umrzesz, stary już,

gdy wieźć cię będzie czarny wóz,

niech przez niebiański cię wiezie szlak

aż do nieba bram.

Dla ciebie śpiewam piosenkę tę,

dobra kobieto, za to, że

gdy głodno było w życiu mym,

ty chleb swój oddałaś mi.

Ty otworzyłaś mi swój dom,

gdy bliźni nasi wszyscy w krąg,

obywatele godni czci

zamknęli przede mną swe drzwi.

To przecież nic, to tylko chleb,

lecz starczy, żeby najeść się,

a ja do dzisiaj w sercu mam

ten zapach chleba i smak,

więc jeśli umrzesz kiedyś już,

gdy wieźć cię będzie czarny wóz,

niech przez niebiański cię wiezie szlak

aż do nieba bram.

Dla ciebie śpiewam piosenkę tę,

dobry człowieku, bowiem ty

jedynie mi współczułeś, gdy

żandarmi zabrali mnie.

Ty jeden smutny miałeś wzrok,

gdy bliźni nasi wszyscy w krąg,

obywatele godni czci

klaskali w swe dłonie co sił.

To przecież nic, spojrzenie twe,

lecz taka dziwna moc w nim jest,

że blask twych oczu jeszcze dziś

otuchy dodaje mi,

więc jeśli umrzesz kiedyś już,

gdy wieźć cię będzie czarny wóz,

niech przez niebiański cię wiezie szlak

aż do nieba bram.^[1]