Wszechmocny Panie, wiekuisty Boże,
Kto się Twym sprawom wydziwować może?
Kto rozumowi, którym niezmierzony
Świat ten stworzony?/bis
Gdziekolwiek słońce rzuca strzały swoje,
Po całym świecie słynie Imię Twoje,
A sławy niebo ogarnąć nie może
Twej, wielki Boże!/bis
Niech źli jako chcą Ciebie ważą sobie,
Z ust niemowlęcych wyjdzie chwała Tobie,
Ku wiecznej hańbie i ku potępieniu
Złemu plemieniu./bis
Twój czyn jest niebo; Twoich rąk robota
Gwiazdy te w górze, jaśniejsze od złota;
Ty coraz nowem światłem zdobisz wdzięczne
Koło miesięczne./bis
A człowiek cóż jest, że Ty, niestworzony
Wszystkiego Twórca i Pan niezmierzony,
Raczysz nań pomnieć? Czemże syn człowieczy
Godzien Twej pieczy?/bis
Takeś go uczcił i w dary pomnożył,
Żeś go z Anioły ledwie nie położył;
Postawiłeś go panem nad wszystkimi
Czyny Twoimi./bis
Dałeś w moc jego wszystkie bydła polne,
Dałeś i leśne zwierzęta swawolne;
On na powietrzu ptactwem, pod wodami
Władnie rybami./bis
Wszechmocny Panie, wiekuisty Boże!
Kto się Twym sprawom wydziwować może?
Kto rozumowi, którym niezmierzony
Świat ten stworzony?/bis[1]
1. |
Siedlecki Jan, Śpiewniczek zawierający pieśni kościelne z melodiami dla użytku młodzieży szkolnej, wyd. 5 poprawione, Kraków, Księża Misjonarze na Kleparzu, 1908, s. 353, 354. |
2. |
Projekt współfinansowany przez Unię Europejską w ramach Małopolskiego Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007–2013.
