Ty któryś słowem z nocy światło stworzył,
Coś życie w ziemię, w morze, w niebo włożył.
Oto Twe dzieci modlą się do Ciebie:
Ojcze nasz wieczny, który jesteś w niebie!
Czołem uderzcie stworzono natury!
Nieba i ziemie, łączcie wasze chóry!
Niech Anioł, człowiek, robak, słońce, zdroje.
Razem śpiewają: Święć się Imię Twoje!
O to królestwo prawdy, światła, cnoty,
Gdzie prysną więzy błędu i ciemnoty.
W ogniu miłości spłoną niepokoje,
O to prosimy: Przyjdź królestwo Twoje!
Kiedy nas łudzi zmysłów obłąkanie,
Ty kieruj sercem, rządź rozumem, Panie!
Jeżeli Ciebie mamy być godnymi,
Bądź Wola Twoja w niebie i na ziemi!
Wszystko, co żyje Twoje żywią dłonie!
Skała kwiat karmi, pszczółkę kwiatów wonie,
I nam, Opatrzny, dajesz, co potrzeba;
Daj nam i dzisiaj powszedniego chleba!
Jeśli namiętność ślepa porwie wodze,
Jeśli na ostrej padnie człowiek drodze,
Sądź nas, jak ojciec sądzi swoje syny,
Odpuść, jak braciom odpuszczamy winy!
Słabe jest ciało, a sił cnocie trzeba,
Już i aniołów wyrzucały nieba;
I człek upadnie, ułomne stworzenie;
Więc odwiedź nas od złego pokuszenie!
Gdy prawem Twojem nieba, ziemie stoją.
Światłość Twą szatą, prawda drogą Twoją,
Tyś Bóg jedyny, więc Najwyższy Panie:
Zbaw nas od złego. I niech tak się stanie.[1]
1. |
Siedlecki Jan, Śpiewniczek zawierający pieśni kościelne z melodiami dla użytku młodzieży szkolnej, wyd. 5 poprawione, Kraków, Księża Misjonarze na Kleparzu, 1908, s. 351, 352. |
2. |
|
3. |
|
4. |
Projekt współfinansowany przez Unię Europejską w ramach Małopolskiego Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007–2013.