Śpiewak. Około 1924 r. 14-letni wówczas Paweł Prokop trafił pod opiekę Edwarda Myszkowskiego. Ponieważ młody chłopak wykazywał zdolności wokalne jego opiekun skierował go na naukę śpiewu, której początki sponsorował, a następnie zainteresował jego umiejętnościami księcia Radziwiłła^[2].

W 1926 r. znalazł się w Warszawie, gdzie odbyło się jego przesłuchanie u Jana Kiepury. Nie przyniosło jednak rezultatu. Zaczął śpiewać w lokalach gastronomicznych. Podczas jednego z jego występów w barze Hotelu Wiedeńskiego usłyszał go Tadeusz Orda-Zalewski, artysta Opery Warszawskiej. Dzięki jego wstawiennictwu Prokopieni został statystą w Operze, zaś później przyjęto go do chóru. Jednocześnie kształcił się wokalnie m.in. u Ryszarda Wragi.

Po dwóch latach nauki otrzymał stypendium od księcia A. Radziwiłła i wyjechał na studia za granicę. Przez trzy lata kształcił się w Mediolanie i Rzymie (m.in. u Astolfa Pechni’ego). Zdobył I nagrodę i dyplom na Międzynarodowym Konkursie Młodych Śpiewaków we Wiedniu i rozpoczął występy w Austrii. Podczas pobytu we Włoszech w latach 1934–1935 dał około 100 koncertów w rozgłośni w Rzymie i na estradzie. Otrzymał szereg propozycji i odbył duże tournée europejskie.

W 1936 r. powrócił do Polski. Wystąpił wraz z Janem Kiepurą w słynnym koncercie dla 12 tysięcy słuchaczy na Wawelu, wziął udział w ponad 250 recitalach, m.in. na cele dobroczynne. Pod koniec 1938 r. wyjechał na tournée po krajach bałkańskich.

We wrześniu 1939 r. przez Rumunię dotarł do Polski i zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego. Po kampanii obronnej trafił do Lwowa. W chwili wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej przedostał się na wschód i w Kujbyszewie wstąpił do 2 Korpusu armii gen. Władysława Andersa. Jako żołnierz Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich (w której służył w stopniu Public Relation Officer) brał udział w walkach o Tobruk i Monte Cassino. W tym czasie dał także bardzo wiele koncertów dla wojska, śpiewał w Libii, Iranie, Palestynie, następnie we Włoszech. Zasłynął jako wykonawca pieśni Karpacka Brygada i Czerwone maki na Monte Cassino.

Po zakończeniu II wojny światowej mieszkał i najczęściej występował w Stanach Zjednoczonych. Koncertował również we Francji, w Argentynie, Brazylii, Urugwaju. Występował m.in. z Beniaminem Giglim, Tito Schipą, Fiodorem Szalapinem, Titta Ruffą, Jerzym Czaplickim. Nagrywał przed wojną dla „Syreny Record” (w 1932, 1933 i 1938 r.) repertuar rosyjski i polski, zaś po wojnie dla firmy o tej samej nazwie („Syrena Records”), działającej w Nowym Jorku. Kilka jego nagrań wydała też firma „Simfonia”. Zmarł w nocy z 9 na 10 października 1976 r. w Nowym Jorku; spoczął na polskim cmentarzu w Doylestown (Pensylvania)^[1].