Rowicki, Witold

Zgłoszenie do artykułu: Rowicki, Witold

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Nazwisko:

Rowicki, Witold

Właściwie:

Kałka, Witold

Data urodzenia:

26 lutego 1914

Miejsce urodzenia:

Taganrog (nad Morzem Azowskim w Rosji)

Data śmierci:

1 października 1989

Miejsce śmierci:

Warszawa

Informacje

Dyrygent, skrzypek i kompozytor. Repatriowany do Polski w 1923. Lata szkolne spędził w Żywcu i Nowym Sączu. W Nowym Sączu ukończył gimnazjum, a studia muzyczne zdobywał w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie w klasie skrzypiec Artura Malawskiego, które później kontynuował u Stanisława Mikuszewskiego oraz teorię pod kierunkiem Michała Juliana Piotrowskiego i Bolesława Wallek-Walewskiego. W 1938 r. otrzymał dyplom i nominację na profesora tejże uczelni.

Jako dyrygent debiutował znacznie wcześniej, bo już w 1933 r. Lata okupacji spędził w Krakowie, gdzie organizował koncerty symfoniczne, którymi sam dyrygował, a także był altowiolistą w Orkiestrze Generalnego Gubernatorstwa. W latach 1942-44 studiował w Krakowie dyrygenturę u Rudolfa Hindemitha oraz teorię i kompozycję pod kierunkiem Zdzisława Jachimeckiego.

W styczniu 1945 został kierownikiem muzycznym Rozgłośni Polskiego Radia w Krakowie. W lutym tego samego roku objął analogiczne stanowisko w Katowicach, gdzie zorganizował Wielką Orkiestrę Symfoniczną „Polskiego Radia” w Katowicach. Był jej pierwszym dyrygentem. Z orkiestrą koncertował w latach 1948-50 w Polsce (Warszawa, Kraków i Wrocław), jak również w Czechosłowacji, Rumunii i na Węgrzech.

W 1950 r. przeniósł się do Warszawy, by zorganizować orkiestrę Państwowej Filharmonii Warszawskiej. W lipcu 1953 r. utworzył przy Filharmonii Warszawskiej Małą Orkiestrę Symfoniczną, w celu popularyzacji muzyki w zakładach pracy, szkołach i ośrodkach pozawarszawskich. Od 1958 r. piastował stanowisko kierownika artystycznego oraz pierwszego dyrygenta Filharmonii Narodowej, działając również jako pedagog w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, prowadził klasę dyrygentury w latach 1952-54. Prowadził również Międzynarodowe Kursy Dyrygenckie w Wiedniu.

Uhonorowany wieloma odznaczenia i nagrodami, m.in.:

  • Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1947),
  • Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1950),
  • Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1954),
  • Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1959, 1977),
  • Nagrodą Związku Kompozytorów Polskich (1962),
  • trzykrotnie Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki (1963, 1977, 1983),
  • Grand Prix National du Disque w Paryżu i Montevideo (1966),
  • Nagrodą „Zasłużony Działacz Kultury” (1972)
  • Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1974),
  • Złotą Odznaką SPAM (1975),
  • Nagrodą Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji (1983).

Członek honorowy Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej[1], [2].

Bibliografia