Śpiewający poeta, kompozytor, pianista, także aktor. Absolwent Wydziału Filologii Polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego w 1964 r. oraz Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie w 1966 r^[2]. W czasie studiów współpracował z Teatrzykiem Piosenki Uniwersytetu Jagiellońskiego „Hefajstos”^[1]. Jeszcze w 1963 r. został jednym z laureatów II Krakowskiego Konkursu Piosenki Studenckiej^[2].

W latach 1965–1978 związany był jako autor i wykonawca z kabaretem Piwnica Pod Baranami^[1]. Uchodził za jedną z jego największych osobowości artystycznych. Debiut poetycki twórcy, to opublikowany w Wydawnictwie Literackim tomik pt. Lekcje rytmiki z 1973 r. Po rozstaniu z Piwnicą i rozpoczął samodzielną działalność artystyczną, na którą złożyły się – odbywające się w całym kraju – recitale i spotkania autorskie, liczne programy poetycko-muzyczne, wreszcie prezentowane w radio słuchowiska i cykle audycji, m.in.: Przyjemność niedzieli i Zdaniem mojego pianina, oraz występy w telewizji, m.in.: Wiosenne wody’, Coś mnie omija, Mój Kraków, Odgłosy przedwiosenne i Spodziewane nadejście pieśni^[2]. W 1979 r. przebywał w Paryżu na stypendium artystycznym rządu francuskiego^[1], a w 1982 r. otrzymał nagrodę artystyczną Miasta Krakowa. Od 1978 r. występuje z własnymi recitalami również za granicą. Koncertował m.in. we Francji, Włoszech, Austrii, Belgii, RFN, Czechosłowacji, Szwajcarii, Szwecji, w ośrodkach polonijnych USA i Kanady.

Jest bohaterem hasła w telewizyjnej wersji Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej (odcinek 10 w reżyserii Ryszarda Wolańskiego) i książki Być artystą! Andrzeja Haegenbartha. Dorobek poetycki wydany został:

– w tomikach: Lekcje rytmiki^[1], Na własną rękę (1976 r.), Wywoływanie wilka z lasu, Lekkie popołudnie, Gościnne pokoje muzyki (1992 r.), Z tego, co jest... (1994 r.), Po głosach, po śladach (1996 r.), Śpiewnik ilustrowany, Piwnica idzie do góry (2000 r.), Na Rynku usiąść w Kazimierzu... (z CD, 2004 r.)^[2], Dusza na ramieniu – wiersze i piosenki (z CD);

– w serii Biblioteka bardów Leszek Długosz;

– poetycko-fotograficznego Albumu krakowskiego (współaut. Adam Bujak);

– wyboru piosenek na głos z fortepianem Pewnego dnia, pewnego dnia^[1].

Nagrał także kilka płyt z własnym repertuarem, w tym jedną w języku francuskim pt. La poussière de l’été (1986 r.). Do jego najbardziej znanych piosenek należą: Ja chciałbym być poetą, Karczma Jurgowska, Także i ty, Berlin 1913, Dzień w kolorze śliwkowym, Jaka szkoda, Nie ma nas i Pod Baranami też już dzisiaj inny czas.

Obok działalności estradowej i literackiej zajmuje się też publicystyką. Zamieszcza swoje felietony w krakowskim „Czasie” i „Rzeczpospolitej”. Współpracuje także z krakowskimi „Arcanami”. W TVP 1 zrealizował cykl programów poświęconych poezji, zatytułowany Literatura według Długosza. Prowadzi warsztaty poetyckie w Studium Literacko-Artystycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 2003 r., na łamach krakowskiej prasy i w Café Gołębia 3 w Krakowie prowadzi nieformalny klub poetycki o nazwie „Rynna Poetycka”^[2].