Drzewiecki, Zbigniew

Zgłoszenie do artykułu: Drzewiecki, Zbigniew

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Nazwisko:

Drzewiecki, Zbigniew

Data urodzenia:

8 kwietnia 1890

Miejsce urodzenia:

Warszawa

Data śmierci:

11 kwietnia 1971

Miejsce śmierci:

Warszawa

Informacje

Pianista. Studiował w Instytucie Muzycznym w Warszawie i w Akademie für Musik w Wiedniu. Zadebiutował w 1916 r. na koncercie w Filharmonii Warszawskiej. Od tego czasu, aż do wybuchu II wojny światowej był profesorem klasy fortepianu w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie; w latach 1931–1932 był także rektorem tej uczelni. W 1930 r. nagrał utwory Fryderyka Chopina dla „Syreny Record”.

Po II wojnie światowej uczył w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina, prezesował Towarzystwu im. Fryderyka Chopina (1958–1965). Przed i po wojnie zajmował się bardzo intensywnie pracą pedagogiczną; z jego klasy fortepianu wyszli m.in. Róża Etkin, Bolesław Kon, Halina Czerny-Stefańska, Jan Ekier, Waldemar Maciszewski, Ryszard Bakst, Regina Smendzianka i wielu innych. Czterokrotnie przewodniczył jurorom na Międzynarodowych Konkursach Chopinowskich (w latach 1949–1965). Opublikował książkę Wspomnienia muzyka. Był jednym z najlepszych pianistów polskich XX w[1].

Bibliografia