Poeta, prozaik, librecista, dziennikarz, kompozytor, pieśniarz i gitarzysta, także felietonista. Absolwent Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Debiutował jako autor i wykonawca własnych utworów w 1975 r. w Jarmarku piosenki w warszawskim klubie studenckim „Remont”. W latach 1979–1981 występował z Przemysławem Gintrowskim i Zbigniewem Łapińskim w Teatrze na Rozdrożu i w kabarecie Pod Egidą. W 1981 r. wyemigrował z kraju. W Paryżu współtworzył komitet Solidarności z Solidarnością. W latach 1984–1994 etatowo związany był z Rozgłośnią Polską Radia Wolna Europa.

Współautor:

– programów poetycko-muzycznych: Mury (1979 r.), Raj (1980 r.), Muzeum (1981 r.), Krzyk (1981 r.);

– prezentowanych na emigracji Kosmopolak (1987 r.), Dzieci Hioba (1989 r.), Głupi Jasio (1990 r.);

– prezentowanych w kraju Live (1990 r.), Mury w muzeum Raju (1991 r.), Bankiet (1992 r.), Wojna postu z karnawałem (1993 r., z Przemysławem Gintrowskim i Zbigniewem Łapińskim); Sarmatia (1994 r., z Zbigniewem Łapińskim), Szukamy stajenki (1994 r., z Zbigniewem Łapińskim), Pochwała łotrostwa (1995 r.);

– autorskich Między nami (1998 r.), Dwie skały (1999 r.), Mimochodem (2000 r.), Dwadzieścia (5) lat później (2000 r.);

– libretta blues-opery Kuglarze i wisielcy (muz. Jerzy Satanowski, reż. Krzysztof Zalewski), libretta opery Heliogabal (muz. Albert Harris);

– recitalu telewizyjnego z cyklu Powrót bardów.

Autor wierszy zebranych w tomiki poetyckie Wiersze i piosenki, Mój Zodiak, Rozbite oddziały, Encore, jeszcze raz Encore, Pejzaż z szubienicą, Dwie skały, A śpiewak także był sam, Jan Kaczmarski w serii Biblioteka bardów; powieści Autoportret z kanalią, Życie do góry nogami (współaut. córka Patrycja Volny), Plaża dla psów, O aniołach innym razem, Napój Ananków, Tunel : ostatnie wiersze. Od 1990 r. występował, nagrywał i wydawał w Polsce, od 1995 r. mieszkał w Australii.

Jest laureatem:

– II nagrody na Festiwalu Piosenki i Piosenkarzy Studenckich w Krakowie w 1977 r. (z Piotrem Gierakiem) za własną piosenkę pt. Przedszkole,

– III nagrody na Festiwalu Piosenki i Piosenkarzy Studenckich w Krakowie w 1978 r.,

– nagrody dziennikarzy na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’80,

– II nagrody w koncercie kabaretowym Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’81 za Epitafium dla Wysockiego (razem z Przemysławem Gintrowskim),

– nagrody za całokształt twórczości na Ogólnopolskich Spotkaniach Zamkowych w 1981 r.,

– I nagrody zespołowej (z Przemysławem Gintrowskim) na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu w 1983 r.,

– nagrody polskiego przemysłu fonograficznego Fryderyk 2003 (tzw. Złoty Fryderyk) za całokształt twórczości.

W 2004 r. ukazała się antologia (CD Jacek Kaczmarski: Syn marnotrawny, vol. 1-22) dokumentująca całą muzyczną twórczość przedwcześnie zmarłego barda. Znalazły się w niej nagrania mało znane lub dotychczas niepublikowane, m.in. LP Jacek Kaczmarski: Carmagnole 1981 wydany w RFN w nakładzie 500 egzemplarzy, zapis koncertu w Sztokholmie (Szwecja) w 1982 r. Strącanie aniołów, nagranie z koncertu w Wright College Auditorium w Chicago w 1983 r., płyta Litania zarejestrowana w Melbourne (Australia) w 1986 r., nagrania dokonane w Rozgłośni Radia Wolna Europa w Monachium (RFN) w latach 1987–1990 (na CD Kosmopolak, CD Dzieci Hioba, CD Głupi Jasio).

Po śmierci artysty jego imię otrzymało Liceum Ogólnokształcące w Olsztynku, rondo w Gnieźnie, ulice w Gdyni, Warszawie, Węgrowie i Wrocławiu. Od 2005 r. organizowany jest w Kołobrzegu festiwal i konkurs pieśni z jego repertuaru. Jego twórczość stała się tematem pięciu prac magisterskich oraz rozprawy doktorskiej Krzysztofa Gajdy pt. To moja droga : biografia Jacka Kaczmarskiego, która wydana została drukiem w 2009 r., w piątą rocznicę śmierci artysty. Działa także Fundacja im. Jacka Karczmarskiego, popularyzująca jego twórczość i propagująca wartości demokratyczne^[1].