Kompozytor. Muzykę studiował w Łodzi, Warszawie (m.in. u Włodzimierza Oberfelda, pianisty, pedagoga muzycznego, nauczyciela m.in. Zbigniewa Drzewieckiego) oraz w Paryżu.

Około 1925 r. kilka swych pierwszych kompozycji rozrywkowych wydał we Francji na własny koszt, następnie nawiązał współpracę z wydawnictwem Luciena Brule („Editions Luciene Brule”) w Paryżu. W 1926 r. Brule rekomendował go prezesowi francuskiego stowarzyszenia autorów SACEM, dzięki czemu 8 października 1926 r. Oberfeld został przyjęty jako stażysta do sekcji kompozytorów.

W listopadzie 1931 r. osiadł na stałe we Francji; wcześniej – z przerwami – mieszkał w paryskiej dzielnicy artystów – Monmartre. W Paryżu odnosił poważne sukcesy jako kompozytor. Swoje paryskie kompozycje podpisywał jako Casimir Georges Oberfeld bądź jako Georges Grandchamp. Skomponował muzykę do pierwszego francuskiego filmu dźwiękowego, jego piosenki mieli w repertuarze czołowi francuscy artyści – Mistinguette, Josephine Baker, Lucienne Boyer, Maurice Chevalier. Szybko stał się jedym z bardziej znanych kompozytorów muzyki lekkiej (m.in. dla „Casino de Paris” i „Folie Bergere”). Po wyjeździe Oberfelda do Francji jego piosenki trafiały do Polski jako przeboje zagraniczne.

Był niezwykle aktywnym kompozytorem; wykaz jego utworów skomponowanych podczas pobytu we Francji, tj. w latach od około 1925 r. do czasu wybuchu II wojny światowej i zarejestrowanych w SACEM, obejmuje ponad 100 stron. Przede wszystkim był kompozytorem piosenek i muzyki ilustracyjnej do filmów dźwiękowych. W 1931 r. jego piosenki z filmu Król bulwarów, napisane z Raulem Erwinem, były europejskimi szlagierami; w „Syrenie Record” melodie z tego filmu (w tym one-stepa C’est pour mon papa) nagrała orkiestra jazzowa Front-Heyman Jazz.

Inne filmy, do których napisał muzykę, to np.: Ca n’fait d’mal a personne, Image par image, Avenue, Prete moi la fmme, Barbaria, L’oncle de Pekin, Que la vie etait belle, La Haute Vallie de la arconne, Examen, Grete – moi la femme, Lune de miel, Ballade Montparnasse, Dakar, Les flutes, Grand Hotel, Vacances payées (film muzyczny), Le chemin de Madagascar, Bonjour, bonjour monsieur l’amour, Albigeois, La caserne en folie i in.

Skomponował ponadto operetki: A l’escale du bonheur, Coeurs en rodage (16 piosenek), La Margoton du bataillon (16 piosenek; operetka została sfilmowana), Mon Oncle Alex, operetkę w 3 aktach La Pouponniere, operetkę Rosier de madame Husson (22 piosenki). Był także kompozytorem Marche de l’Armee polonaise en France (Marsz Armii Polskiej we Francji).

Pisał muzykę do rewii, muzykę religijną, utwory wirtuozowskie na fortepian, liczne foxtroty, bluesy, charlestony, rumby, javy, marsze, one-stepy, pasodoble. Z poważniejszych kompozycji należy wymienić serenady, intermezza, dwie symfonie: Danse de Paulette et Roland oraz Misterioso concon (ukończoną w sierpniu 1939 r.).

Przyjeżdżał do Warszawy kilkakrotnie i przywoził nuty swych piosenek dla warszawskich teatrów rewiowych. W ten sposób na polskich płytach znalazły się takie utwory, jak np.: La Bataille (czyli Morskie Oko na prowincji), La femme danse le charleston (Twoja żona tańczy charlestona), Je fais ca nonchalamment (Ja to robię z nonszalancją), Bijoux (Klejnoty), Quand je revois Paris (Gdy mrok zapada), Antoinette (Przyjdź kochanie na spotkanie). Jego piosenka Quand on a son volant en main (W samochodzie) znalazła się na płytach „Syreny Record” jako importowane nagranie francuskie, dokonane przez orkiestrę „Le Jazz de Paris”.

W 1938 r. Oberfeld skomponował piosenkę w nowym wówczas rytmie – La Conga. Piosenka dotarła również do Polski; wykorzystano ją w rewii Dla ciebie Warszawo a na płytach „Syrena Electro” nagrał ją Mieczysław Fogg. 24 marca 1939 r. Oberfeld został pełnoprawnym członkiem stowarzyszenia SACEM. Jego piosenki ukazywały się w wielu wydawnictwach francuskich a także niemieckich: Elehiga, Semisca, Ventury, Hengla, Eschiga, Boussqueta, Frantza, Salveta, Beuschera. Najczęściej jednak były dostępne dzięki paryskiemu wydawnictwu Salaberta.

Po zdobyciu Francji przez wojska hitlerowskie w 1940 r., Oberfeld znalazł się w tzw. wolnej strefie i przebywał w Marsylii. Próbował wyjechać do Stanów Zjednoczonych, niestety, zamiar ten się nie powiódł. Kompozytora aresztowano, więziono, w końcu deportowano do obozu koncentracyjnego w Oświęcimu i tam, tuż przed wyzwoleniem obozu w styczniu 1945 r. – zamordowano. Należał do tych nielicznych polskich kompozytorów, którzy zyskali duże powodzenie za granicą. Warto jeszcze dodać, że był spokrewniony ze znanymi rodami: Szletyńskich i Bergsonów^[1].